پیش بینی خطر وقوع لغزش با تأکید بر نقش عوامل ساختاری و لرزه خیزی (مطالعه موردی : بخشی از حوزه طالقان)

در این پژوهش مطالعه ای دقیق و جزئی بر روی حرکت های دامنه ای به همراه بررسی های ساختاری و زمین شناسی در قسمتی از حوزه ی طالقان انجام گرفته است .با توجه به سیر صعودی خسارات و زیانهای ناشی ازحرکت دامنه ها، مسأله پیش بینی و ارائه راه حلها و شیوه های کنترل و دور ماندن از ضررها و خسارات وارده در دهه های اخیر بطور جدی مطرح بوده است. هدف این مقاله بررسی دقت پیش بینی خطر وقوع لغزش در آینده با استفاده از مدلهایی است که با شرایط طبیعی منطقه مورد مطالعه به ویژه شرایط ساختاری و لرزه خیزی انطباق بیشتری دارند. عوامل ساختاری و به ویژه شرایط لرزه خیزی حاکم بر هر منطقه از مؤثرترین عوامل دروقوع یا تشدید گسیختگی شیبها هستند. از بین روشهای متداول پهنه بندی خطر زمین لغزش سه روش کاناگاوا، مورا و وارسون و روش اصلاح شده نیلسن انتخاب و منطقه مورد مطالعه بر اساس این روشها به نواحی باپتانسیل خطر لغزش تفکیک گردید. در هر سه روش مذکور به عامل تکتونیک و لرزه خیزی به عنوان یک عاملمهم و کلیدی تأکید شده است. در روشهای مذکور از شیوه وزن دهی به عوامل مؤثر در ناپایداری استفاده شده است. بر اساس روش کاناگاوا نزدیک به 73 درصد از زمین لغزشهای موجود در مناطق پیش بینی شده و 27 درصد درمناطق پیش بینی نشده و پایدار واقع شده اند. روش مورا و وارسون نتایج مناسبی در پیش بینی خطر وقوع لغزش در این منطقه نداشته است. قدرت پیش بینی خطر لغزش در روش اصلاح شده نیلسن در منطقه مورد مطالعه نسبتاً خوب است به طوری که نزدیک به 60 درصد از زمین لغزش های اتفاق افتاده در مناطق پیش بینی شده و 40 درصد در مناطق پیشبینی نشده و پایدار از نظر رانش قرار گرفته اند. با توجه به نتایج به دست آمده روش کاناگاوا روش مناسب تری نسبت به روش های دیگر پهنه بندی در منطقه مورد مطالعه بوده است

کلیدواژه ها:

طالقان ، لرزه خیزی ، لغزش