پایداری در معماری بومی و سنتی ایران (مطالعه موردی: خانه بروجردی ها)

امروزه پایداری یکی از بحث های محوری در معماری است. عدم توجه به اقلیم و انرژی های محلی و افزایش بی رویه مصرف سوخت های فسیلی، بحران های زیست محیطی فراوانی در سراسر جهان بوجود آورده است. از این رو یکی از اصلی ترین اهداف پایداری کاهش مصرف منابع غیرقابل تجدید و سوخت های فسیلی است. استفاده بهینه از عوامل اقلیمی در طراحی ساختمان ها یکی از راه های رسیدن به این هدف است. قرن ها پیش در معماری سنتی ایران در نواحی مختلف بسته به اقلیم آن محل، ساختمانهای مختلفی می ساختند به گونه ای که در بهار، تابستان، پاییز و زمستان هوایی خوش داشته باشند. در کشور ما ساختمانها برای استفاده بهینه از انرژی های طبیعی طراحی می شدند. نحوه استقرار ساختمان ها براساس جهت باد و آفتاب و ... سبب می شد بدون استفاده از سوخت های فسیلی گرمایش و سرمایش ساختمان تأمین شود. این در حالی بود که موضوع توسعه پایدار به طور رسمی از سال 1987 میلادی توسط کمیسیون جهانی محیط و توسعه در سراسر جهان مطرح شد. مقاله حاضر تلاشی است برای بررسی پایداری در معماری سنتی ایران. در این تحقیق به عنوان نمونه موردی خانه بروجردی ها در شهر کاشان مورد بررسی قرار گرفته است. تحلیل فرم و ساختار این بنا راهکارهای مناسبی برای طراحی ساختمان های پایدار جهت پاسخگویی به عوامل اقلیمی، خواهد داد. در این پژوهش علاوه بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی کتاب ها، برداشت میدانی نیز انجام گرفته است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری سنتی ، خانه بروجردی ها