احیای نقش فضاهای باز در معماری سنتی اقلیم گرم و خشک

معماری کهن، ریشه دار و سنتی ایران شامل بناها و فضاهایی است که در مجموع شکل دهنده ی معماری پایدار می باشند. در این معماری خصوصاً فضاهای باز، به صورت هماهنگ با کل ساختار مجموعه، یاری رساننده پایداری در مصرف انرژی بوده اند. امروزه استفاده دوباره از این فضاها به دلیل نیازهای سرمایشی و گرمایشی که در فصول تابستان و زمستان به وجود می آید، مورد استقبال قرار نمی گیرد. در نتیجه برای احیای این فضاها باید به دنبال راهکارهایی بود تا بتوان علاوه بر حفظ ارزش های بنا، با کنترل شرایط، وضعیت مطلوبی برای کاربران و رفع نیاز آنها ایجاد نمود. در این مقاله سعی بر آن است تا با بررسی اقداماتی که تا به امروز برای تعریف فعالیت جدید برای این فضاها در مناطق مختلف صورت گرفته است و نیز تحلیل تکنولوژی و روش های بکار رفته در آنها، به پاسخی برای بهبود بخشیدن به وضعیت کنونی و بالا بردن کیفیت اینگونه فضاها، در جهت احیای دوباره ی نقش آنها در بافت های قدیم دست پیدا کرد.

کلیدواژه ها:

باززنده سازی ، معماری سنتی ، فضاهای باز و نیمه باز ، بنای پایدار ، تکنولوژی