جایگاه فرهنگ و معماری سنتی در معماری پایدار

بحث توسعه پایدار شهری از جمله مباحثی است که در چند سال اخیر بسیار مطرح شده است. در این راستا مفهوم پایداری در حوزه معماری و شهرسازی از اهمیت و اولویت زیادی برخوردار شده است. مفهوم توسعه پایدار در سه حوزه ی توسعه اجتماعی، توسعه اقتصادی و توسعه محیط زیست، طبقه بندی میشود. با الهام از آموزه های گرانبهایی که درتاریخ کهن معماری و شهرسازی ایران وجود دارد و با توجه به اینکه بسیاری ازمفاهیم توسعه پایدار در معماری، شهرسازی و سیمای شهرهای سنتی ایران نهفته است، می توان مفهوم پایداری را با رویکرد احیای ارزش های کهن معماری، شهرسازی و منظر شهرهای سنتی ایران بررسی نمود. توسعه پایدار شهری در اساس یک موقعیت ثابت نیست، بلکه فرآیندی مستمر از دگرگونی به سوی انطباق و سازگاری است که در آن از یک سو به گسترش رفاه اقتصادی و اجتماعی نسل های کنونی و آینده توجه دارد و از سوی دیگر به حفاظت ازمحیط زیست می اندیشد. دستیابی به مفاهیم و ویژگیهای مشترک و نیز نتایج و راهبردهای نظری که ریشه در ارزش های پایدار و کهن معماری، شهرسازی و منظر شهرهای سنتی ایران داشته و بازشناسی مفاهیم و ویژگیهای پایدار و کهن شهرسازی و سیمای شهرهای سنتی ایران عناوین مهمی است که در این پروهش بدان پرداخته شده است. این مقاله پس از تبیین مفاهیم اساسی در ارتباط با توسعه پایدار، شهرسازی پایدار و تعاریف بنیادین در زمینه منظر شهری از تجربیات نوین علمی جهان در مقوله توسعه پایدار، شهرسازی و سیمای شهری پایدار بهره برده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری سنتی ایران ، محیط زیست ، اقلیم