شناسایی عناصر اصلی زیبایی شناسی معماری اسلامی و چگونگی تاثیرگذاری کاربردی آنها در شکل گیری اصل زیبایی در بناهای دوران اسلامی ایران(نمونه موردی: مساجد دوران صفویه)

زندگی همه ی انسان ها بر پایه زیبایی و زشتی است. همه ما همیشه، جذب زیبایی شده و از زشتی ها گریزان هستیم. اساسا اصطلاحاتی چون زیبا و زشت، از حیث کاربرد به قدری گنگ و مبهم و از نظر معنا و مفهوم به اندازهای ذهنی هستند کهنمیتوان اشیای موجود در جهان را با دقت به زشت و زیبا تقسیم نمود. نکته حائز اهمیت در پژوهش حاضر آن است که برای نقد، تحلیل و یا طرح یک اثر هنری یا معماری در حوزه زیبایی شناسی، تنها دانش نظری زیبایی کافی نیست، بلکه ضرورتکشف و شناخت زیبایی، از خشت خشت گرفته تا تمامیت، اجتناب ناپذیر است. چرا که زیباییشناسی نه تنها با ماهیت وارزش هنرها، بلکه با ابژههای طبیعی سروکار دارد که با زبان زیبایی و زشتی بیان می شوند. بر همین اساس دراین پژوهش ابتدا به تعریف زیبایی، مفهوم زیبایی شناسی و تبیین جایگاه آن در تفکر اسلامی پرداخته می شود، سپس با شناسایی عناصراصلی زیبایی شناسی معماری اسلامی در حوزه عمل و نظر، به بررسی چگونگی تاثیرگذاری آنها در مساجد دوران صفویه در ایران پرداخته خواهد شد. در انتها نیز با استخراج مصداق های عینی زیبایی، بهره گیری از عناصر زیبایی شناسی اسلامی در بناهای معاصر، به جهت تقرب بیشتر صورت و معنای زیبایی در آثار معماری، برای معماران تسهیل خواهد شد.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ، زیبایی شناسی ، صورت و معنا ، مصداق عینی زیبایی ، مساجد دوران صفویه