قیاس نوآوری در معماری سنتی و معاصر در ایران

به نظر می رسد یکی از مشکلات عمده معماران و به طور کلی طراحان چگونگی برقراری ارتباط با ریشه های سنتی و فرهنگی جامعه است که ضمن پرهیز از تکرار و حرکت در جهت خلق ایده ها و ابتکارات نو در غالب مفاهیم دیرباز و مورد اقبال جامعه نیزقرار گیرد. به عبارتی، معماران همواره با این چالش مواجه هستند که چگونگی قالب های سنتی را در طرح های مدرن به گونه ای منعکس نمایند که هم هویت سنتی خود را حفظ نماید و هم آنرا دچار انشقاق نگرداند و طرح های ارائه شده با ویژگی های تکنولوژیکی، فرهنگی و همچنین تنوع نیازهای جامعه پیشرفته معاصر سازگاری داشته باشد. پژوهش حاضر سعی دارد تا با بررسیمفهوم نوآوری در معماری سنتی و قیاس آن با مفهوم نوآوری در معماری مدرن راهکاری در زمینه گذار از این مرز ظریف و شکننده بین سنت و مدرنیته ارائه نماید. به عبارتی این پژوهش بر آن است با بررسی انواع روش ها و تکنیک های نوآورانه ای که معماران سنتی در خلق و ابداع آثار خود استفاده نموده اند، معماران معاصر را با هدف ظهور و بروز ایده های نو هم راستا با ریشه های فرهنگی و اجتماعی جامعه هدایت نماید و آنان را در اتصال با مفاهیم بنیادی معماری سنتی ایران نگاه دارد

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، نوآوری ، نوآوری در معماری سنتی ، نوآوری در معماری معاصر