چلیپا؛ عنصری نمادین در تزئینات معماری دوران اسلامی

عناصر معماری در بناهای اسلامی از سویی عرصه را برای بیان نمادین اعتقادات، آئینها و فرهنگ مسلمانان فراهم نمودند و از سوی دیگر جایگاه تجلی نقوش تزئینی اسلیمی، هندسی و ... شدند تا به نوعی پایههای آن را هرچهبیشتر مستحکم سازند. از آنجایی که اعتقادات و نگرش یک ملت به جهان پیرامونش، هنر و فرهنگ آن ملت را نشان میدهد؛ بررسی و شناخت خاستگاه این نقوش، ما را با اعتقادات، فرهنگ و آداب اجتماعی و مذهبی مردم اینسرزمین آشنا نموده و دریچهای رو به باورها و سنتهاست. این نقوش، اغلب بر مسایل آرمانی و اعتقادی مردم تکیه دارد؛ چنانچه هر خط و فرم و شکلی برای خود مفهومی دارد و راهی جهت پی بردن به اندیشه سازندگان این آثار واز سوی دیگر زمینهای جهت بکارگیری آگاهانه و مستمر این آرایهها در معماری معاصر فراهم مینماید. صلیب یاچلیپاcross و صلیب شکسته یا سواستیکاswastikaکه امروزه بیشتر نشان ویژه مسیحیت شده است، پیش از آن در نزد ملل مختلف وجود داشته و نزد ایرانیان نشانه بسیار آشنایی بوده است. پیشینه تاریخی آن در ایران به احتمال، از سابقه آن نزد آریاییان هند نیز کهنتر است. نقش مذکور، از نمادهای آیین مهرپرستی و نمادی باستانی و بسیار گسترده است که پس از ظهور دین مبین اسلام و گرایش ایرانیان به آیین نوین، از میان نرفته و همچنان دردوران اسلامی تداوم یافته است. ایرانیان خوشذوق آن را با نام بزرگان دین نو، درآمیختهاند و رفته رفته این نشانه در نقوش تزیینی معماری اسلامی نفوذ یافته و معماران و هنرمندان و کاشیکاران ایرانی این نقشها را بر درها وکاشیکاریهای مساجد و مقابر ترسیم نموده و همچنین به فرمی از معماری تبدیل کردهاند. در واقع این یادمان با گیرایی گذشته خود، در دوران اسلامی زندگانی دیگری را آغاز کرده است. این مقاله با بررسی نمونههایی از کاربرد چلیپا در تزیینات معماری و اشیا و بررسی خاستگاه و جایگاه آن به این مقوله میپردازد که این نقش به عنوانرکنی مهم در نمادگرایی معماری اسلامی دارای معانی چندگانه بوده است؛ لذا شایسته بکارگیری آگاهانه و مستمر آن در معماری معاصر نیز میباشد.

کلیدواژه ها:

چلیپا ، نماد ، فرهنگ ، معماری اسلامی ، تزیینات اسلامی