سازگاری به هیپوکسی طی یک دوره هیپوکسی تناوبی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو

توانایی تحمل مقادیر کمتر اکسیژن میتواند به عنوان یک سازگاری برای افراد چاق دیابتی مفید باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره هیپوکسی تناوبی بر سازگاری به هیپوکسی در ایندسته از افراد بوده است. از بین افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 در مرکز دیابت کرمانشاه، 40 نفر داوطلب به صورت تصادفی انتخاب و نهایتاً 10 نفر از واجدین شرایط (زنان یائسه و مردان چاق, با شاخص توده بدنی بیش از 30 و عدم ابتلا به بیماری دیگر) به عنوان آزمودنی در پژوهش شرکت کردند. آزمودنیها دارای میانگین شاخص توده بدنی 32 و دامنه سنی 50 تا 70 سال بودند. هیپوکسی تناوبی به مدت 15 روز، هر روز یک ساعت ( 5 دقیقه هیپوکسی، 5 دقیقه هوای اتاق) اجرا شد. شدت هیپوکسی در 5 روز اول، دوم، و سوم به ترتیب معادل 12، 11 و 10 درصد اکسیژن در هوای دمی بود. سازگاری به هیپوکسی با میزان اشباع اکسیژن خون سرخرگی در دوره های هیپوکسی به وسیله هیپوکسیمتر اندازه گیری شد. میانگین اشباع اکسیژن خون سرخرگی در دوره های 5 روزه اول، دوم، و سوم هیپوکسی ( 12، 11 و 10 درصد اکسیژن) به ترتیب معادل 5/9 ± 81/9، 5/9 ±81/3 و 6/1 ±78/7 درصد بود. اما طی روزهای اول تا آخر هریک از دوره های 5 روزه، اشباع به ترتیب سه دوره از 6/2 ± 80/4 به 6/4 ±82/8 (0/05>=p)، از 6/0 ± 80/1 به 6/5 ±82/2 (0/05>=p) و از 6/8 ± 77/3 به 6/5 ± 79/4 (0/05<=p) افزایش یافت. بنابراین هیپوکسی تناوبی برای افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 میتواند سازگاری به هیپوکسی را در برداشته باشد.

کلیدواژه ها:

نورموباریک هایپوکسیا ، اشباع اکسیژن خون ، افراد دیابتی ، پاسخ به هیپوکسی