تلفیق تکنیک های انتروپی فازی و PERT در رتبه بندی مسیرهای بحرانی پروزه ها

معمولاً مسیر بحرانی براساس زمان مورد نیاز هر فعالیت و شناوری آن و با در نظر گر فتن فعالیت های پیشنیاز محاسبه می شود. مسیری که دارای شناوری نمی باشد و طولانی ترین زمان برای تکمیل پروژه را دارا است، مسیر بحرانی نامیده می شود اما بعضی مواقع در مرحله اجرای پروژه با فعالیت های روبرو می شویم که به دلیل مشکلات مالی و عدم تامین بودجه موردنیاز و یا بروز عوامل تاثیر گذار (ریسک ها)، آن فعالیت به موقع به اتمام نمی رسد و در حالی که بر روی مسیر بحرانی قرار نداشته، مسیر بحرانی پروژه را تعویض نموده و مسیری دیگر باعث به تاخیر افتادن زمان اتمام پروژه های می شود. در این مقاله مدلی ارائه می شود که تنها به معیار زمان اکتفا نکرده هزینه، ریسک و کیفیت را در تعیین مسیر بحرانی موثر می داند. برای پیدا کردن مسیر بحرانی پروژه باید به عدم اطمینان موجود در مورد بعضی پارامترهای پروژه مانند هزینه و زمان... پروژه توجه شود. برای در نظر گرفتن عدم قطعیت مذکور از تئوری فازی استفاده می شود. این مدل میزان ریسک و کیفیت هر فعالیت را همراه با دو فاکتور زمان و هزینه در نظر می گیرد و برای هر معیار با روش آنتروپی فازی تعیین کرده و برای هر فعالیت ضریبی به نام TCRQ بدست می آید که از چهار عامل زمان، هزینه، ریسک و کیفیت تشکیل شده و براساس این فاکتور مسیر بحرانی انتخاب می شود که برای اتمام به موقع پروژه طبق بودجه مشخص شده، می بایستی بیشترین تمرکز بر روی این مسیر صورت گیرد و لزوماً مسیری نیست که دارای بیشترین زمان اتمام پروژه می باشد.

کلیدواژه ها:

پرت فازی ، آنتروپی فازی ، مسیربحرانی