تاثیر متقابل معماری پایدار بر بافت های سکونت گاهی بومی مازندران

سیمای شهر اقصی نقاط ایران که تا چندی پیش هر کدام درون خود دنیای متفاوتی داشت محصول خلاقانه ای از محدودیت های اقلیمی وسازه ای وازطرفی باورهای جمعی بوده.تلاش در جهت کاهش اتلاف انرژی و الودگی محیط در معماری مبحثی به نام معماری پایدار را به وجود اورده است کهچند دهه از مطرح شدن آن در عرصه معماری می گذرد.در این نوع معماری ساختمان نه تنها با شرایط اقلیمی خود را تطبیق میدهد بلکه ارتباطی متقابلبا آن برقرار کرده ، ساختمان جزئی از طبیعت بوده و همسو با آن حرکت می کند. قدری تامل در معماری پایدارو اصول آن ما را به معماری بومی (گذشته) ایران بویژه مازندران خواهد رساند.همگرایی و همسویی اصول معماری گذشته با اصول طراحی پایدار امری اتفاقی نیست.در طی قرنها خانه ها را ساکنان آن یا سازندگان محلی می ساختند.در واقع یکی از مهمترین دلایل پایدار بودن معماری سکونتگاهی مازندران طراحی برای انسان است. فرضیه مقاله این است که در طراحی معماری سکونتگاهی مازندران از منابع طبیعی نگهداری شده وبر هماهنگی بین ساختمان و محیط اطراف و ساختمان و استفاده کننده تاکید می کند و حداقل تخریب محیط زیست و حداکثر بکارگیری انرژی طبیعی را دارد. .نتایج بدست امده به ایجاد رابطه میان معماری گذشته و حال و به شناخت و بکارگیری هرچه بیشتر اصول و مفاهیم معماری بومی می انجامد.