کیفیات پایدارنظامهای معماری مسکن در ایران باتاکیدبرمعماری مسکن بومی شوشتر ودزفول

از آنجا که :معماری مسکن شهری در کشور ما با گذار از دوران سنت ، با جهت گیری هایی فاقد گرایش و رویه مشخض و با کمترین ارتباط با ارزش های معماری بومی / تاریخی پیشین ، طی طریق می کند .این گرایش ها بدون ضرورت سازگاری های محیطی و اقلیمی و به شکلی " ژنریک " در همه شهر ها و همه تراکم های مسکونی تکرار میشوند . این روند ها ارتباط مشخصی با علائق و الگوی زیست خانوار های ایرانی ندارند .الگوهای گوناگون و تقلیدی معماری مسکن ، هویت های بومی معماری و شهر سازی را مخدوش می کنند وخود نیز هویتی را بر نمی تابند .معماری مسکن در کشور ما فاقد معیار های کیفی است و هیچ نهاد مسئولی نیز ان را کنترل نمی کند .. این مقاله بعنوان مدخل و مقدمه ای برشناخت و فرایافت عوامل تاثیر گذار اجتماعی / فضایی به منظور تدوین معیارهای مطلوب و کارامد معماری مسکن شهری با رویکرد بومی ، تدوین شده است . با این اعتقاد ) یا فرضیه ( که حلقه گمشده در این پژو هش و تعیین رابطه های ماتریسی و الگوریتم عوامل موثر و رابطه بین انها ، –شرایط ناکار امد اجتماعی و اقتصادی و سیاسی ، بیرون از " علم وهنر " معماری است ، در حوصله مقاله : باز شناسی مسکن بومی ) الگوی شوشتر و دزفول ( با اشاره هایی به اشکال امکانپذیر باز افرینی ان ها در شکلی نو وپایدار -بررسی علل عدم موفقیت شهرجدیدی که با همین ادعا بنانهاده شد - . زمینه های پیوند بین گذشته و حال واینده برای احراز موفقیت در راستای هدف پژوهش ، تا استانه های تصمیمات فضایی ، الگو - دهی و تدوین معیار ها و ضوابط ، مورد بررسی قرار دارند .

کلیدواژه ها:

واگرایی و تضاد اجتماعی ، الگویی زیست خانوار ، الگوی رفتاری ، انطباق محیط اجتماعی و فضایی ، سازمان فضایی