بازیافت نخاله های ساختمانی و بررسی مفهوم چرخه بسته ساخت و ساز

صنعت ساخت و ساز یکی از مصرف کنندگان عمده منابع و تولیدکننده زباله ، که دارای اثرات زیست محیطی ، اجتماعی و اقتصادی است. پیشنهاداتی مانند بازیافت و استفاده مجدد برای ورود مصالح ساختمانی و قطعات به زنجیره تولید ، توجه بیشتری به دلیل نگرانیهای جامعه رو به رشد بین المللی در مورد محیط زیست به دست آورده اند. توسعه بازیابی باعث می شود سهم نخاله های ساختمانی کهبه محل های دفن زباله برده می شوند، کاهش یابد . به منظور افزایش درصد استفاده مجدد از نخاله های ساختمانی کل جریان زباله به سطوح بالاتر ، یک مفهوم جدید توسعه داده شده است . در این مفهوم به نام چرخه بسته ساخت و ساز ، مواد پردازش می شوند ، در سطحکیفیت بالاتر مورد استفاده مجدد قرارمی گیرند و مقدار زباله دفع شده به حداقل خواهد رسید . برای بتن و مصالح بنایی، مفهوم جدیدنشان می دهد که چرخه مواد به طور کامل بسته خواهد بود و ترکیبات اصلی یعنی آجر رسی ، شن ، ماسه ، سنگ سیمان در فرآیندهای حرارتی بازیافت می شوند. مفهوم جدید دارای منافع زیادی از نقطه نظر پایداری است . این دیدگاه یعنی مصرف انرژی کمتر، انتشار کمتردی اکسید کربن ، تولید زباله کمتر و استفاده از زمین کمتر برای حفاری و سایت دفع . یکی از مزایای قابل توجه این مفهوم جدید ایناست که مراحل فرآیند حرارتی با بخش قابل احتراق از نخاله های ساختمانی انجام می گیرد. از لحاظ اقتصادی این روند جدید است یا کمتر با راه های فعلی بازیابی نخاله های ساختمانی قابل مقایسه است .در راستای توسعه پایدار شهری نیز می توان از مواد بازیافتی در طراحی پارک ها ، تسطیح شیب ها ، محوطه سازی و راهسازی و به عنوان مصالح پرکننده ، زهکش و زیر سازی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

نخاله های ساختمانی ، بازیافت ، توسعه پایدار ، محیط زیست