جستاری بر مفاهیم زیبایی شناسی معماری در سنت و مدرنیته

احساس را نمی توان از طریق کلمات یا محدوده قانونمندی های نظری انتقال داد. تنها فرازهایی از آن را می توان مطرح نمود، به ویژه اگر موضوع عام و گسترده ای چون زیبایی باشد. تاریخ هنر نشان می دهد که هنر نه فقط محصول زندگی واقعی که از منشور دید هنرمند خاصی می گذرد بلکه محصول آن شکل های زیباست و قرینه وتوأمانی از زندگی واقعی است که در مرحله اولیه تکامل هنر در آنها منعکس گردیده است. میخاییل باختین درباره شاخه های هنری چنین می گوید: هنر در زمان حال می زید، ولی همواره از گذشته و منشأ خود آگاه است. هر شاخه هنری، نمایندهء یادگار هنر در روند تکامل آن است . انسان از زمانی که به معماری مبادرت ورزیده، به نیازهای روحی و باطنی و حس زیبایی شناسی نیز توجه داشته است. نخستین نمونه سکونتی، برقراری چنین نسبتی را نشان می دهد. به بیانی دیگر، طبیعت در فرهنگ های گوناگون، به شکلی مرتبط با زیبایی شناسی و فضای معماری، ارتباطی مستقیم با انسان به طور کلی و کاربران آن به طور خاص دارد. در تحلیل اثر معماری بدیعی که در زمره آثار ارزشمند قرار گرفته است، بی گمان مفهوم و موجودیتی به نام زیبایی نیز در کل و جزء پیکره آن وجود دارد. هماهنگی و تعادل بین بی پیرایگی و زیبایی، با مشاهده یک اثر معماری و با درنظر گرفتن اصول و مبانی نظری مانند بهره وری، کاربری، دوام انتخاب مصالح، هندسه موزون و ساختار پایدار مشخص می گردد که پدیده ای - - به نام زیبایی در آن نهفته است. با توجه به آنچه عنوان گردید، تقابل بین معماری و زیبایی و زیبایی شناسی، مبحثی جدی و پیچیده تلقی می شود که نیازمند قبول مسئولیتی خطیر است و مطالعه حاضر بر آن است مبانی و مفاهیم زیبایی شناسی در معماری را بصورت توصیفی تحلیلی و از طریق مطالعات - اسنادی بررسی کرده و به استخراج نتایجی مبنی بر اهمیت و جایگاه حس زیبایی در سنت و مدرنیته بپردازد

کلیدواژه ها:

زیبایی ، زیبایی شناسی ، معماری ، سنت ، مدرنیته