تحلیلی پدیدارشناسانه بر خانه و کاشانه روستایی، نمونه موردی: روستای سیابیل تالش

روستا مجموعهای واحد به هم پیوسته از فضاهای پروخالی شامل مسکن، فضاهای مذهبی فرهنگی، بهداشتی خدماتی، فضای عمومی و اختصاصی، فضاهای ارتباطی و فضاهای باز است که در کنار یکدیگر ساختار کالبدی را شکل می دهند و مسکن به عنوان عمدهترین بخش بافت روستا نقش اساسی در شکلگیریساختار فضایی کالبدی و هویت روستایی دارد. مساکن روستایی، تجلیگاه شیوههای زیستی معیشتی و نهایتاً نیروها و عوامل موثر محیطی و روندهای اجتماعی اقتصادی تاثیرگذار در شکل بخشی به آنها است، هرگونه تغییر در الگوی سکونت و مساکن جامعه روستایی، تحول گستردهای را در ابعاد مختلف زندگی خانوارروستایی به وجود می آورد، زیرا مسکن بومی به خوبی به اصالت زندگی و پتانسیلهای محیطی آگاه بوده و به جای بیتوجهی به نیازهای زندگی و مبارزه بامتغیرهای جغرافیایی، در هماهنگی با آن شکل گرفته است، این معماری که دارای اصول نسبتاً ثابت و پایداری است به راحتی دستخوش دگرگونی قرار نمی گیرد و تغییرات آن اغلب بطئی، درونی و در طول دورههای زمانی نسبتاً طولانی صورت گرفته است که به آنها هویت خاصی میدهد دارای کاستیهایی چون آسیب پذیری در برابر سوانح طبیعی، ضعف سازهای و آلودگیهای محیطی منتج از تداخل فضاهای معیشتی و زیستی نیز می باشد، که تحولی آگاهانه در حوزه معماری ما را مستلزم شناخت و اطلاع دقیق از این خصوصیات و معماری ظریف میکند، میدانیم که نوع نگاه آنان به زندگی و توجه به نیازهایشان در پاسخ به هماهنگی با محیط طبیعی منجر به شکلگیری این نوع معماری با مصادیقی همچون؛ مسکن موسمی یا دائمی، آلاچیق، آسیاب و ... که همچون دایره المعارفی بزرگ نشان دهنده جهان بینی وچگ ونگی دانش سازندگان آنان است، شده است، برای آغاز این دریافت، مستلزم پدیدارشناسی مسکن روستایی و تحقیق درباره چیستی آن هستیم تا بتوانیم گامی مهم در این مسیر برداشته باشیم. در این تحقیق از روش کتابخانهای و میدانی استفاده شده است

کلیدواژه ها:

مسکن ، سکونت روستایی ، خانه روستایی ، پدیدارشناسی