بررسی روند وعلل بروزعناصرمعماری غربی درتهران معاصرباتمرکزبرنمای ساختمان

در دهه اخیر در مناطق شمال شهر تهران به ویژه مناطق اول و دوم شهرداری تهران شاهد افزایش استفاده از سبک نماهای خاصی هستیم که به نماهای نئوکلاسیک معروف است به این بهانه این مقاله سعی دارد روند تاریخی ورود عناصر معماری غربی را در معماری معاصر ایران بررسی کند و سیر تحول استفاده از آن ها را شرح دهد.برای دستیابی به این منظور از روش کتابخانه ای و میدانی به روش تطبیقی استفاده شده است.این مقاله در پایان نشان خواهد داد که ورود این عناصر از دوره قاجار به علت ارتباط فرهنگی پادشاهان با اروپا آغاز شد که در دوره پهلوی اول با بازگشت معماران تحصیلکرده ای که در اروپا تحصیل کردند پیگیری شد. در سال های پس از جنگ تحمیلی طبقه ای در اجتماع ظهور کرد که از نظر اقتصادی دچار جهش قابل توجهی شد بی آنکه پیش نیازهای فرهنگی آن را کسب کرده باشد . این طبقه نوکیسه تمایل داشت که در تمامی جنبه های زندگی، رفاه خود را به نمایش بگذارد که ساختمان هایشان نیز از این قاعده مستثنی نبود. طی یک جریان تاریخی که در آن هم کارفرمایان و هم معماران دخیل بودند سبک نئوکلاسیک به عنوان یگانه راه نشان دادن این امر شناخته شد که در سال های اخیر هم از آن به کرات استفاده می گردد درحالیکه این سبک هیچ پیوندی با فرهنگ و تاریخ معماری ایران ندارد و حتی امروزه در خاستگاه های آن نیز مورد استفاده قرار نمی گیرد. به عنوان راه حل پیشنهاد می گردد میل به به کارگیری تاریخ، تقارن ، تناسب و ریزه کاری های موجود در این سبک را که به نظر می رسد دلیل اقبال آن از سوی قشر مرفه اجتماع است با ترجمان معماری مناسب در قالب سبک ها و الگوهای دیگری که دارای تناسب بیش تری با معماری و تاریخ ایران هستند به کارگیری شود

کلیدواژه ها:

نما ، فاساد ، نئوکلاسیک ، تاریخ گرایی ، قاجار