ارائه مدلی بهینه والگویی چندمنظوره جهت دستیابی به توسعه پایدارشهری

با افزایش فرصت ها و امکاناتی که در شهرها برای ساکنان آن فراهم گردیده، شاهد پیشرفت ها و رشدی چشمگیر ، پیوسته و همه جانبه در شهرها بوده و به تبع این حرکت و افزایش روند شتابان شهرنشینی در عصر حاضر، با پدیده افزونگی حجم و تراکم بالای جمعیت در شهرها مواجه می باشیم.از این رو، تقاضا برای داشتن فضاهای مطلوب برای انجام فعالیت های گوناگون مورد نیاز و تامین زیر ساخت های لازم برای چنین توسعه ای و در کنار آن زمینه سازی جهت تامین یک زندگی سالم و انسان محور به صورت فزاینده ای در حال افزایش می باشد. نتیجه چنین تقاضایی روز افزون ، بروز مشکلات حاد و عمده در رابطه با افزایش اندازه و وسعت شهر از یک سو و افول کیفیت حیات اجتماعی در آن از سوی دیگر و در نهایت از بین رفتن امکان دستیابی به توسعه شهری پایدار خواهد بود. پژوهش حاضر با پیش فرض اصلی امکان ارائه الگویی کارآمد جهت بهینه سازی و مدیریت موثر بر گسترش شهرها و نیز تضمین حیات اجتماعی در فضاهای جمعی شهری به عنوان یک اصل کلیدی و عنصر محوری تمرکز نموده است.در این تحقیق علاوه بر استفاده از مطالعات کتابخانه ای و بررسی متون معتبر علمی مرتبط، بر نظرات اندیشمندان و صاحب نظران این حرفه توجهی ویژه مبذول و با بهره گیری از نتایج تجربیات نمونه های موفق جهانی و داخلی سعی در بهینه سازی هرچه بیشتر مدل مورد نظر گردیده است. یافته های این پژوهش به طور عمده فرضیه تحقیق را در مورد بررسی امکان ارائه الگویی برای مدیریت فضاهای رها شده و بازیافتی شهری و از این گذر بهره گیری از فضاهای زیر سطحی در رابطه با تولید فضاهایی هر چه بیشتر در تراز سطح ، و کنترل توسعه نظام مند و اندیشیده شده روند توسعه شهری، و نیز امکان اعاده حیات اجتماعی به فضاهای جمعی شهری را به ویژه از نقطه نظر ابعاد کلیدی پایداری مورد تایید قرار داده و در انتها نیز توصیه هایی در این رابطه ارائه خواهد گردید

کلیدواژه ها:

شهر ، فضاهای جمعی شهری ، توسعه پایدار ، فضاهای زیرسطحی ، حیات اجتماعی ، کیفیت فضایی