حکمروایی شایسته شهری وچگونگی به کارگیری آن درایران درراستای توسعه پایدارشهری

تغییرات و تحولات اجتماعی، اقتصادی و فضایی نواحی شهری همگام با افزایش جمعیت شهرنشین دنیا از یک طرف و پیچیدگی امور مرتبط با زندگی شهری و ناکارآمدی حکومت شهری در اداره امور شهرها از طرف دیگر توجه به تجدید سازمان سیاسی شهرها و حرکت از حکومت شهری به حکمروایی شهری را ضروری می نماید. جهل و ناآگاهی در مدیریت شهری و استفاده از روشهای مستبدانه، محدودیتهای مالی، اقتصادی و تکنولوژیک از عوامل بازدارنده اصلی برای دسترسی به رسیدن به حکمروایی خوب در کشورها و به خصوص در شهرهای بزرگ محسوب می شود. لذا هدف اصلی در این نوشتار شناسایی معیارها و اصول حکمروایی شهری و بررسی چگونگی به کارگیری آن در اداره امور شهری در ایران ،جهت دستیابی به الگوی نوین مدیریت شهری متناسب با ساختار اقتصادی ، اجتماعی و سیاسی این کشور می باشد. در این راستا مقایسه تطبیقی بین کشور ایران و چند کشور موفق در به کارگیری حکمروایی شایسته شهری انجام شده است . روش جمعآوری اطلاعات بر مبنای روش کتابخانهای و اسنادی از نوع تحقیق کاربردی – توسعهای با روش مطالعه تحلیلی- تطبیقی بوده است. دستاورد پژوهش بیانگر آن است که نظام برنامه ریزی متمرکز مانعی در راستای به کارگیری حکمروایی شهری می باشد . غلبه بر تفرق سیاسی و عملکردی، همگرایی و ایجاد یکپارچگی در نظام تخصیص منابع ، استقرار نظام حکمروایی متناظر با سطوح تقسیمات برنامه ریزی در کشور، افزایش کارآمدی نظام سیاسی در سطوح فراملی از جمله مهمترین راهکارهای پیشنهادی جهت فراهم نمودن زمینه به کارگیری حکمروایی شایسته شهری در کشور ایران می باشد

کلیدواژه ها:

حکومت شهری ، حکمروایی شهری ، تصمیم سازی پاسخگو ، مشارکت مدنی