توسعه پایدارگردشگری روستایی بامداخله کالبدی دربافت روستا موردمطالعاتی: روستای دیوا ازتوابع شهرستان بابل

گردشگری روستایی به منظور تنوع و اعتلا بخشیدن به اقتصاد روستایی و ایجاد تفاهم و انتقال فرهنگی میان مردم بومی و گردشگران در روستا از یکسو و حرکت به سوی جهانی شدن و استفاده بهینه از تواناییهای محیطی در مناطق روستایی، لزوم توجه به توسعه گردشگری روستایی را ضروری میسازد. در راستای صنعت گردشگری روستایی، برنامه ریزی، طراحی تفریحی-فراغتی، شناخت تواناییهای محیطی انسانی و ایجاد زیر ساختهای مناسب، از راههای رسیدن به توسعه پایدار روستایی است. این عمل فرآیندی است که اوقات فراغت افراد را به فضا و مکان مرتبط می کند. در طرحهای توسعه و عمران و هادی روستایی، گردشگری محور برنامه ریزی، مداخله و ارائه خدمات و تسهیلات قرار نمی گیرد و به همین دلیل این طرحها، برای روستاهایی که دارای توانایی جذب گردشگر هستند، به تنهایی کفایت نمی کنند. اتفاقاتی که در روستاهای دارای جاذبه گردشگری در ایران افتاده است موید این نکته است که با وجود بهبود کالبدی و تامین نیازهای فیزیکی روستا، به سبب عدم وجود نگرش پایدار در گردشگری روستایی و نگاه تک بعدی و صرفاً اقتصادی-رفاهی به مشکلات روستا، روستائیان به عنوان کسانی که مستقیماً از عواید طرح گردشگری بهرهمند می شوند، مدنظر قرار نگرفتهاند که نتیجه این بی توجهی، غفلت از ارزش های اجتماعی-فرهنگی و از دست رفتن داشته های معنوی و هویت زندگی بومی بوده است و این عامل، باعث بروز رویکرد تفریحی و صرفاً طبیعت گردی به جای ایجاد محتوای فرهنگی و ارزشی و هم چنین عدم توزیع متعادل خدمات و تسهیلات رفاهی در سطح روستا گردیده است. این مقاله در پی آن است که با تکیه بر شناخت استعداد های فرهنگی – مردمی کالبدی روستا و سپس مداخله کالبدی هدفمند و بهسازی روستا، راه را برای توسعه پایدار گردشگری روستایی هموار می سازد. در این رابطه، روستای دیوا که واجد امکانات بالقووه فرهنگی، اقلیمی و معماری جهت گردشگری روستایی می باشد، مورد مطالعه قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، گردشگری روستایی ، بهسازی ، دیوا