تبیین نقش حیات اجتماعی درارتقاء گردشگری روستایی نمونه موردی روستای ابیانه

روستا مأمن نخستین تجارب یکپارچگی و حیات اجتماعی تاریخ بشر، محیطی است که در آن جریان زندگی، در تعامل بین انسان و طبیعت در حال گذار است. سادگی روابط افراد جامعه ی روستایی و تلاش همگانی آنان در عرصه ی تولید از یک سو و زندگی در دامان طبیعت از سوی دیگر، موجب ایجاد تفاوت هایی میان روش زندگی و به تبع آن کالبد روستاها با شهرها شده است. خصوصیات کالبدی روستاها، تحت تأثیر دو گروه کلی، عوامل مرتبط با محیط طبیعی و انسان شکل گرفته و تکامل یافته است. انسان ها بر اساس حیات اجتماعی، روستاها را به گونه ای که نیازهای آن ها را تأمین سازد، شکل داده اند. ارزش های کالبدی و محیطی و همچنین ویژگی های خاص طبیعی و آب و هوایی در روستاها، و نحوه ی ارتباط ساکنان با این ارزش ها، که حیات اجتماعی و هویت فرهنگی را شکل می بخشد، برداشت هایی را در ذهن گردشگران ایجاد می کند، که هرچه این ارتباط قوی تر باشد، برداشت های موفق تری نیز در پی خواهد داشت، و نیاز این ارزش های انسان ساخت و طبیعی به حفظ حیات اجتماعی و سرزنده سازی را به عنوان امری ضروری مطرح می سازد. در این روند، از یک سو ارتباط میان ارزش های مکانی و میراثی و طبیعی با صنعت گردشگری، و از سوی دیگر حفاظت و باز زنده سازی این ارزش ها برای توسعه پایدار مد نظر است. ساکنان روستا، دستگاه های دولتی و خصوصی ذی ربط و همچنین گردشگران به عنوان نیروی اصلی حفظ حیات اجتماعی در بافت با ارزش روستاها می باشند که نقش تعیین کننده ای را بر عهده دارند. رویکرد این مقاله حفظ حیات اجتماعی در بافت های با ارزش روستایی می باشد، که در جهت ایجاد توسعه پایدار، نگاهی به جذب گردشگر متناسب با توانمندی های بالقوه در محیط مسکونی و بالاخص در طبیعت منطقه دارد

کلیدواژه ها:

گردشگری روستایی ، توسعه ی پایدار ، حیات اجتماعی ، ابیانه