مبانی معماری بومگرا در بافت تاریخی شهرسمنان از دریچه معماری پایدار

گذشتگان با بهرهگیری از داشتههای بومی در عرصههای خرد و کلان محیطی،به خلق چارچوبهای نظامیافته و منسجم در مقوله معماری و شهرسازی پرداختهاند. استفاده بهینه از منابع طبیعی و الگوهای زیستبوم دربطن ساختارهای معماری از تکنیکهای قابل توجهی است که میتواند کانون هدایت طراحان در زمان حال گردد. الگوهای پایدار اقلیمی، فرهنگی و اجتماعی از جمله مواردی هستند که به طور همزمان در بطن بافتهایشهری و روستایی تزریق شده و علیرغم برقراری نوعی همگونی و همرنگی با بوم)محیط(، پیوندی ناگسستنی با آینده و آیندگان را باعث شدهاند. توجه گذشتگان به آیندگان را میتوان با تأمل و نگاهی عمیق به آثارتاریخی به جایمانده واشکافی کرد. آثاری که با زبانی شیوا بیانگر تفکرات ذهنی اجتماعی زمان خود بوده و ایدهالهای بومآورد را - خالصانه و در کمال وارستگی با بکارگیری پنج اصل معماری ایرانی درساختار خویش به نمایش میگذارند. حال این سوال پیش میآید که آیا الگوهای کمی و کیفی مورد استفاده در بناها و بافتهای تاریخی، پایداری بافت و محیط طبیعی را به همراه داشتهاند؟ آیا الگوهایمعماری که دیرزمانی پایداری را نوید میدادند هم اکنون نیز مورد استفاده قرار میگیرند؟ پاسخ به این سوالات نیازمند بررسی جامع نسبت به وضعیت بافتارهای معماری و شهرسازی در گذشته و زمان حال است.بافت تاریخی شهر سمنان با تجمیع الگوهای بومآورد و پایدار در یک کل، میتواند نمونه موردی مناسبی در این رابطه به حساب آید. روشتحقیق استفاده شده از جنس توصیفی تحلیلی تطبیقی بوده و حضور - -مستمر در بافت، مشاهده مستقیم و مطالعات کتابخانهای ابزار تحقیق به حساب میآیند.

کلیدواژه ها:

بوم ، محیط طبیعی ، انسان ، الگوهای معماری پایدار ، طراحی پایدار