بررسی و تحلیل روند گردشگری شهرستانهای رامسر و نور در تناسب با اقلیم آن با استفاده از شاخص TCI

صنعت توریسم فراتر از یک صنعت به مثابه یک پدیده پویای جهانی و اجتماعی دارای پیچیدگی های خاص خویش است و بخش عمده ای از تجارت بین المللی را به خود اختصاص داده است .این صنعت با اتکاء به سرمایه های اولیه جاذبه های توریستی و برنامه ریزی اصولی و واقع بینانه می تواند به منبع عظیمی از تولید در سطوح ملی و ناحیه ای تبدیل شود. بر اساس چهار دهه تحقیقات بانک جهانی، گردشگری به عنوان اهرمی قدرتمند در پارادایم توسعه مورد تایید قرار گرفته، بطوریکه مروری بر مبنای نظری صنعت گردشگری، نقش این صنعت را به عنوان عاملی تاثیرگذار بر توسعه نشان می دهد (Donald E. Hawkins,2006:350). در این راستا اقلیم از دیدگاه برنامه ریزی گردشگری نیز بسیار اهمیت دارد و گردشگران معمولا در جستجوی اقلیم مطلوب یا اقلیم آسایش هستند که در آن افراد هیچگونه احساس نارضایتی و عدم آسایش حرارتی و اقلیمی ندارد(Matzarzkis,2001:26). منظور از شرایط آسایش انسان یا منطقه آسایش مجموعه شرایطی است که از نظر حرارتی و رطوبتی، حداقل 80 درصد از افرادی که به صورت تصادفی انتخاب و در آن شرایط قرار داده می شوند، قضاوت ذهنی حالت آسایش را داشته باشند(کسمایی، 50:1372) در واقع یکی از اطلاعات مورد نیاز گردشگران برای سفر، شرایط اقلیمی مقصد می باشد و اکثر گردشگران برای انتخاب مقصد گردشگری، ملاحظات اقلیمی را مورد توجه قرار می دهند. در این راستا شهرستانهای رامسر و نور با وجود جذابیتهای زیبای طبیعی و تاریخی، از جمله مکانهای گردشگری ایران می باشد و بستری مناسب برای سودآوری در بخش توریسم می باشد و در این تحقیق بر آن هستیم تا با بررسی شاخص اقلیم گردشگری این دو منطقه، با مدل TCI این مناطق را جهت برنامه ریزی درست و بهتر توریستی یاری رساند، چرا که اقلیم از جمله عوامل موثر در راستای گردشگری می باشد.