تحلیلی بر جریان اسلامی سازی علوم و پیامد های آن برتعلیم و تربیت چند فرهنگی از نظر متخصصان تعلیم و تربیت

تعلیم و تربیت چند فرهنگی، یکی از نهادهای اجتماعی استت که با تووت اجتماعی، علمی، سیاسی و فرهنگی در ارتباط است. بهعبارت دیگر، چند و چون کارکرد نظام های تربیتی هر جامعه ای، به چند و چون و کارکرد تحوت پیرامونی بستگی دارد. با آغازتحولات روز افزون بشر در حوزه های گوناگون، «انقلاب صنعتی» سال های اول قرن هفدهم است که غرب، خاستگاه این تمدن نوین است. اند یشه مدرن تدریجاً به دیگر سرزمین های غیر غربی گسترش یافت. اسلام در حکم یکی از تمدن های غیر غربی خواهناخواه می بایست با این تمدن نوین مواجه شود. از بدو مواجهه مسلمانان با تمدن نوین غرب به طور پراکنده تلاش هایی در اینجهت صدرگرفته است. تفکر اسلامی سازی علوم نیز در همین کنفراس تعلیم و تربیت مسلمانان در سال 1977 در مکه آغاز شد.با گذشتتت سالها از این رویداد، حتی مدعیان این تفکر نیز از روند تحقق مطلوب آن اظهار رضایت نمی کنند. چرایی عدم توقیقمطلوب این نظر و به تبع آن تعلیم و تربیت چند فرهنگی وجه مسئله مقاله حاضر است. رویکردهایی که مسلمانان برای اسلامیسازی علوم در نظر گرفته اند عبارتند از استنباط گرایی، سنت گرایی، تغییر پارادایم و تغییر پیش فرض. هرکدام از این رویکردهادلالتهایی را برای تعلیم و تربیت چند فرهنگی در بر دارد و در جهت تحقق مطلوب خود نیازمند توجه به سه حوزه انتقادی، معرفتشناسانه، دین شناسانه و تربیتی است. روش پژوهش حاضر، توصیی- تحلیلی و داده ها و اطلاعات پژوهش و تحلیل اطلاعات بهشیوه کتابخانه ای و اسنادی گردآوری شده است.

کلیدواژه ها:

تعلیم و تربیت ، چند فرهنگی ، اسلامی سازی