پایداری نماها در قالب روانشناسی محیطی

ساختمان در وهله اول نوعی نهاد است و این نهاد برای مقاصد بسیار پیچیده ای به وجود آمده است. سیمای ساختامن به عنوان چهره و صورت آن کلیتی از شکل ظاهری آناست که این کلیت تأثیر عاطفی- روانی خاص بر انسان دارد. با نگاهی به نماهای شهری می توان دریافت که وجود تنوع و ناهمگونی در نماهای شهری در انواع رویکردهای سبکی معماری، نوعی اغتشاش در افکار و روند پیشرفت کار درمؤلفه های فرهنگی و معماری را به وجود آورده است. از آنجا که پرداختن به ساختار معماری معاصر برای بازخوانی امنیت روانی نماهای شهری، نیازمند اندیشههای انتقادی بر مفاهیم مؤلفه های تأثیر گذار بر شکل گیری عناصر معماری و خاصه نماهای شهری است، پس لازم است با شناخت زوایای پنهان آثار معماری، آن هم در رویکرد نقد مشخص، امکانی را برای بازخوانی امنیت روانی در نمادهی شهری در انطباق با مؤلفه های هویت بخش معماری، فراهم کرد. در ساختمان های سنتی ایرانی تک تک اجزا با تعادل و انسجام، تازن و تناسب با هم ترکیب یافته بودند و نشانه های محیطی، چهره آن را به صورت یک کل معنی دار با ترکیب از صورت درون و بیرون به نمایش می گذاشت ولی در عمل ساختمان های امروزی تک تک و نه به صورت گروهی چنین شرایطی راالقا نمی کنند؛ سطوح وسیع و صاف مصالح صیقل یافته سرد نمایانگر دنجی مکان هایی که در داخل آن حجام یا پشت آن نما قرار گرفته اند نیستند. عدم ت علق خاطر انسان به محیط و ساختمان های امروزی در اثر طراحی نامناسب و بی وجه به بستر محیطی منجر به ایجاد مکعب هایی با پوسته ایی رنگین شده که با حضور چند روزنه تعریف شده و بی هیچ نشانه ای از حضور آدمی در این خانهها به صورت منفرد در کنار هم قرار گرفته اند. در این راستا با تعریف مفهوم پایداری محیط به عنوان شاخه ای از روانشناسی محیط به مقایسه تفاوت های ساختاری چهره ساختمان هایامروز و دیروز پرداخته و بر این اساس به بیان انتظاراتی از سیمای ساختامن امروز پرداخته می شود.