سنجش کیفیت محیط در بافت فرسوده شهری (مورد مطالعه: محله عودلاجان)

شهر به عنوان عالی ترین نمود تمدن بشری، نقش اساسی در ایجاد محیط شهری مطلوب برای تمام شهروندان را دارد. کیفیت محیط شهری مطلوب، تحت تأثیر عوامل و معیارهای مختلف می باشد که بطور عمده می توان عوامل کالبدی- فضائی، زیست محیطی، اجتماعی و فرهنگی را نام برد که هر یک نیز، متشکل از معیارهای مختلفی می باشند. بافت فرسوده شهرها از جمله مناطق شهری می باشند که آهنگ تحولات کالبدی و رونق اقتصادی- اجتماعی آنها با سایر نقاط شهری مطابقت ندارد. بافت فرسوده محله عودلاجان نیز از جنبه های گوناگون کیفیت محیط از جمله کیفیت کالبدی- فضایی، زیست محیطی و سلامت اجتماعی چهره ای متافوت نسبت به سطح شهر را به نمایش گذارده است. این پژوهش که از نوع توصیفی- تحلیلی و از لحاظ هدف، کاربردی می باشد، به سنجش کیفیت محیط شهری در بافت فرسوده محله عودلاجان در 2 سطح محیط شهری و محیط سکونتی و بر مبنای 3 شاخص کالبدی- فضایی، زیست محیطی و اجتماعی و فرهنگی پرداخته است. داده های مورد نیاز از طریق روش پرسشنامه ای جمع آوری شده است. روش نمونه گیری، تصادفی و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، به تعداد 375 نمونه در بافت فرسوده تعیین شده است. نتایج حاصله از توزیع فراوانی حاکی از آن است که کیفیت محیط در بافت فرسوده محله عودلاجان در حد پائینی قرار دارد. البته در دو سطح محیط شهری و محیط سکونتی شرایط کمی متفاوت است؛ به طوری که کیفیت محیط شهری در سطح بالاتری نسبت به کیفیت محیط سکونتی قرار دارد. بررسی شاخص های مختلف نیز نشان می دهد که علی رغم پائین بودن کیفیت محیط کالبدی- فضایی، زیست محیطی و محیط سکونتی، شاخص های اجتماعی و فرهنگی در سطح رضایت بخشی بوده است.

کلیدواژه ها:

سنجش کیفیت ، محیط شهری ، بافت فرسوده ، محله عودلاجان