معیارهای سنجش تنوع ژنتیکی در جمعیت های حیوانی

تغییر در توالی نوکلئوتیدی سبب ایجاد تنوع در ساختمان ژنتیکی یک جمعیت می شود. آگاهی از تنوع ژنتیکی و مدیریت منابع ژنتیکی از مسائل مهم در پروژه های اصلاح نژادی محسوب می شود. به همین ترتیب، دانستن اطلاع از فاصله ژنتیکی نسبی موجود در بین افراد یا جمعیت ها در برنامه های اصلاحی اهمیت ویژه ای دارد. در آغاز یک برنامه اصلاحی آگاهی از خویشاوندان ژنتیکی در میان ژنوتیپ ها، تکمیل کننده اطلاعات فنوتیپی در پیش برد اصلاح جمعیت هاست.همچنین، اطلاع از شباهت های ژنتیکی در بین ژنوتیپ ها موجب می شود انتخاب والدین در یک برنامه و تلاقی آن ها به سادگی انجام و هتروزیس به خوبی نمایان گردد. حفظ تنوع ژنتیکی برای ادامه بهبود ژنتیکی دام، یک امر مهم و اجتناب ناپذیر است. با حفظ نمونه جمعیتی در تمامی نژاد های یک گونه که دارای بیشترین تفاوت ژنتیکی می باشند، می توان حداکثر تفاوت ژنتیکی را حفظ کرد. این نمونه ها نژاد هایی را شامل می گردند، که دارای آلل ها یا ترکیبات آللی منحصر به فرد می باشند. در بسیاری موارد، به کارگیری روش های اصلاح نژادی، عمدتاً متکی بر فنوتیپ، سبب شده است تا تعداد نسبتاًکمی از فنوتیپ های مطلوب، توسعه و انتشار یابند و به موازات آن تنوع ژنتیکی موجود، کاهش یابد. بنابراین هدف از مطالعه اخیر بررسی معیار های تنوع ژنتیکی در تحقیقات حیوانی می باشد.

کلیدواژه ها:

تنوع ژنتیکی ، هتروزیگوسیتی ، نئی ، چند شکلی ، همخونی