بررسی نظری مفهوم فضاهای جمعی و تاثیرهویت برشکل دهی آن درمعماری

تداوم بقاء انسان در گرو تعاملات اجتماعی است و شهر به عنوان بستر زیست آدمی م یبایست مملوء از عرص ههای جمعی برای این تعاملات باشد تا پایداری و تداوم در آن جریان یابد. آنچه از شهر در ذهن باقی م یماند و درک می شود، مجموعه ای از عرصه ها و فضاهای جمعی با مقیاس و عملکردهای مختلف بهم پیوسته است که ساختار فضایی شهر را شکل م یدهد و با توجه به اقتضای هر دوره از زیست بشری در آن نقشی را ایفا م یکند. به تعبیری دیگر مسکن عرصه تعاملات وکوچک ترین واحد اجتماعی(خانواده) می باشد و در مقابل فضاهای جمعی در شهر عرصه تعاملات اجتماعی شهروندان محسوب می شوند. حال چرا برخی از شهرها، مملو از فضاهای جمعی سازمان یافته است و هنوز احساس کمبود فضاهای جمعی در آنها حس م یشود و برخی از شهرها از وجود یک فضای جمعی مناسب بی نصیبند و تلاشی هم در جهت بر طرف کردن این موضوع در آن وجود ندارد، سوالاتی است که باید به آنها پاسخ داده شود. در این مقاله ضرورت توجه به فضاهای جمعی، تاریخچه فضای جمعی، عوامل موثر در شک لگیری فضای جمعی و تاثیر هویت بر شکل گیری این اماکن و در نهایت توصیه های لازم برای بهبود وضعیت کنونی مطرح می گردد.

کلیدواژه ها:

اجتماع ، فضای شهری ، فضای جمعی ، هویت ، فضای معماری