بررسی تأثیر جریان های سلفی بر روابط ایران و عراق نوین

سقوط صدام و تشکیل دولت شیعی در 2003 م. روابط ایران و عراق را دگرگون ساخت و عراق به کانون اثرگذار برای قدرت های منطقه و فرامنطقه از جمله ایران تغییر چهره داد. ظهور دولت هم مسلک، انجام سفرهای زیارتی به کشوری با 60% جمعیت شیعی ایران را برخوردار از قدرت نرم در این کشور نموده است. از همین جهت، سلفی ها با تحریک عربستان مصمم به جلوگیری از نفوذ ایران در عراق شدند. در این تحقیق به شیوه توصیفی و تحلیلی درصدد بررسی این پرسش هستیم که جریان های سلفی بر روابط ایران و عراق نوین چه اثراتی داشته است؟ فرضیه پژوهش حاضر براین پایه است که جریان های سلفی با پشتیبانی عربستان و با توجه به تضاد عقیدتی با شیعیان مبادرت به وارونه نمایی و سیاه نمایی اهداف ایران کرده و سبب بروز تنش در روابط رو به رشد دو کشورشیعی و همسایه ایران و عراق شده اند. یافته های تحقیق دلالت بر این دارند که با وجود فرصت های ناشی از سقوط صدام، ایران با تهدیدهایی چون نفوذ جریان های افراطی ضد ایرانی در تصمیم سازی، ایران ترسی، بمبپ گذاری در اماکن مقدس شیعی و به شهادت رسیدن زائران ایرانی، محبوس خواندن شیعیان ایران و ساه نمایی فرهنگ و آداب زیارت شیعیان و تخطئه اهداف سیاست بازسازی ایران در عراق مواجه شد که در بخش عمده آن جریان سلفی گری با تحریک عربستان سعودی برای تنش آلوده و پرهزینه نمودن روابط ایران و عراق تأثیر گذار بوده است. شیعی ترسی، مخرج مشترک فکری همه گرایش های سلفی گری از طیف معتدل تا افراطی به شمار رفته و بر سیاست گذاری ضد شیعی – ضد ایرانی آنان در عراق مؤثر بوده است. بنابراین آسیب شناسی تهدیدها و موانع بازدارنده اعمال قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران در عراق نوین ازاهداف و ضرورت های این پژوهش به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

تشیع ، سلفی گری ، ایران ، عراق ، قدرت نرم