بررسی ویژگی های معماری پارک جمشیدیه و پارک فردوسی تهران

طبیعت، با وجود مقاومت و استحکام خود از حساس ترین و شکننده ترین اکوسیستم های جهان به شمار می آید. در سالیان اخیر در اثر عواملی از قبیل گسترش شهرها، احداث جاده ها، بهره برداری بیرویه از منابع و گردشگری در کوهستان، مسائلی همچون تغییرات آب و ه وایی، فرسایش خاک، سیل، تخریب پوشش گیاهان بومی و جایگزینی با گیاهان غیربومی بروز کرده اند. بنابراین تحقیق حاضر با هدف معرفی پارک جمشیدیه و پارک فردوسی به طور خاص پارکهای کوهستانی و منظر سازی طبیعی به عنوان رویکردی اکولوژیک و مبنایی برای مراحل شناخت و تحلیل مورد توجه واقع شده است. این پروژه به جهت نوآوری در طراحی محیط زیست و محدود کردن توسعه شهری، ا نتخاب و به علت آگاهی و شناختی که نسبت به نگهداری طبیعت در میان بافت شهری و جمعیت داشته، د ارای ارزش خاصی است. وجود فاضهایی برای تفکر، گرد همایی و ارتباط جمعی، فضاهایی برای تفریح عموم و اهدافی چون احترام گذاشتن به فرهنگ و طبیعت، عوامل مؤثر در انتخاب و جذابیت این پروژه بوده است. به کاربردن مصالح و خلاقیت در آن، طراحی مجسمه ها و فضاهای باز بومی بر پایه ی طراحی فاضی سبز و نگاه به طبیعت بوده است. در اثر فرهگ مصرفی جهان و با گسترش فضاها و فرم های شهری مشابه، این پارک عمومی (طبیعی شهری)، ابداعی در این فرایند نوین شمرده می شود. ایرانیان به صورت فطری وبه دلیل فقر پوشش گیاهی به سبزی و آبادی عشق می ورزند و در هر مکان که اندک آبی یافت شود، می کوشند، با تلاش خستگی ناپذیر و عقب راندن کویر، با ایجاد مزارع، باغها در شهرها و روستاها سیمای ظاهری سرزمین را دگرگون کنند.