تعلیم و تربیت خانواده محور؛ کلید بازسازی سرمایه فرهنگی و توسعه پایدار جامعه با رویکردی ایرانی–اسلامی

این پژوهش از نوع توصیفی–تحلیلی است که با روش ترکیبی انجام شده است. سرمایه فرهنگی به عنوان یکی از ارکان اساسی توسعه پایدار جوامع، نقش مهمی در حفظ هویت، انتقال ارزش ها و تقویت انسجام اجتماعی دارد. در جامعه ایرانی–اسلامی، خانواده به عنوان نخستین نهاد تربیتی، محور اصلی تعلیم و تربیت و انتقال سرمایه فرهنگی محسوب می شود. این مقاله با رویکردی جامعه شناختی و فرهنگی، نقش تعلیم و تربیت خانواده محور را در بازسازی سرمایه فرهنگی جامعه ایران مورد بررسی قرار می دهد. هدف اصلی پژوهش ارائه الگویی ایرانی–اسلامی برای تقویت نقش خانواده در فرآیند تعلیم و تربیت است که بتواند به بهبود کیفیت سرمایه فرهنگی و توسعه پایدار جامعه کمک کند. روش تحقیق بر پایه تحلیل اسناد، مطالعات کتابخانه ای و بررسی نظریه های تربیتی استوار است. نتایج نشان می دهد که تقویت آموزش والدین، تعامل مستمر بین خانواده و مدرسه، و سیاست گذاری حمایتی، از عوامل کلیدی در تحقق این الگو هستند. این مدل می تواند به عنوان راهکاری عملی جهت مقابله با چالش های فرهنگی معاصر و بازسازی سرمایه فرهنگی در ایران به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

خانواده محور ، سرمایه فرهنگی ، تربیت اسلامی ، توسعه پایدار ، آموزش والدین