پیش بینی احساس تنهایی از طریق انتظارات زناشویی و نگرش به عشق در بین زوجین فرهنگی شهر مرودشت

هدف از انجام پژوهش حاضر پیش بینی احساس تنهایی از طریق انتظارات زناشویی و نگرش به عشق در زوجین فرهنگی شهر مرودشت می باشد. این پژوهش از نوع کاربردی و از روش همبستگی استفاده کرده است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی زوجین فرهنگی شهر مرودشت به تعداد ۳۴۲ نفر بوده و ۱۷۲ نفر از آن ها به عنوان نمونه انتخاب شده اند. از پرسشنامه های احساس تنهایی دی توماسو، انتظارات زناشویی امیدوار و نگرش به عشق هندریک و هندریک برای گردآوری داده ها استفاده شده است. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که انتظار زناشویی توانایی پیش بینی احساس تنهایی را دارد و این رابطه در سطح معناداری آماری قابل توجهی تایید شده است. بر اساس یافته ها، متغیر انتظار زناشویی دارای ضریب بتا معنی دار بود و به طور مستقل پیش بین قوی احساس تنهایی محسوب می شود. بررسی بیشتر مولفه های انتظار زناشویی نشان داد که انتظار از همسر، انتظار از زندگی مشترک و انتظار از رابطه عاطفی همگی روابط معنی داری با احساس تنهایی دارند. این نتایج حاکی از آن است که هرچه انتظارات فرد از همسر و رابطه عاطفی واقع بینانه تر باشد، احساس تنهایی کاهش می یابد. حضور هم زمان هیجان مثبت، امنیت روانی و عقلانیت در رابطه باعث کاهش احساس انزوای عاطفی می شود.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، انتظارات زناشویی ، نگرش به عشق