مدل ساختاری پایستگی تحصیلی بر اساس سبک زندگی و خودکنترلی با میانجی رضایت از مدرسه در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان اقلید

هدف این پژوهش ارائه مدل ساختاری پایستگی تحصیلی بر اساس سبک زندگی تحصیلی و خودکنترلی با میانجی رضایت از مدرسه در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان اقلید بود. روش این پژوهش توصیفی-همبستگی برمبنای معادلات ساختاری بود. جامعه ی آماری تمامی دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان اقلید در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود که ۳۳۷ نفر از آن ها به روش نمونه گیری خوشه ای مرحله ای انتخاب شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه های پایستگی تحصیلی مارتین و مارش (۲۰۰۸)، سبک زندگی تحصیلی صالح زاده و همکاران (۱۳۹۶)، خودکنترلی تانجنی و همکاران(۲۰۰۴) و رضایت از مدرسه هوبنر (۲۰۰۱) را تکمیل نمودند. تحلیل داده ها با استفاده از مدلیابی معادلات ساختاری با نرم افزارهای SPSS نسخه۲۶و Amos نسخه ۲۴ انجام شد. نتایج نشان داد که ضرایب مسیرهای سبک زندگی تحصیلی (۸۷/۰β=، ۰۱/۰P=) و سبک زندگی تحصیلی به پایستگی تحصیلی (۷۳/۰β=، ۰۱/۰P=)، خودکنترلی (۸۱/۰β=، ۰۱/۰P<)، رضایت از مدرسه (۷۲/۰β=، ۰۱/۰P<) معنی دار بود. نتایج اثرات غیرمستقیم نیز نشان داد که رضایت از مدرسه در این مدل نقش میانجی گری دارد (۰۰۵/۰P<). نتایج نشان داد که سبک زندگی تحصیلی و خودکنترلی از طریق میانجی گری رضایت از مدرسه بر پایستگی تحصیلی اثر می گذارند.

کلیدواژه ها:

پایستگی تحصیلی ، سبک زندگی تحصیلی ، خودکنترلی ، رضایت از مدرسه