اثربخشی مثبت اندیشی بر تاب آوری تحصیلی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره دوم ابتدایی

هدف: با توجه به اهمیت سبک های شناختی مثبت در سازگاری روانی و پیشرفت تحصیلی، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر بسته مثبت اندیشی چم زاده (۱۳۹۰) بر تاب آوری تحصیلی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره دوم ابتدایی انجام شد. روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون–پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه های چهارم تا ششم مدارس شهرستان زاوه در سال تحصیلی ۱۴۰۴–۱۴۰۵ بود. نمونه گیری به صورت در دسترس و سپس تصادفی انجام شد و ۴۰ دانش آموز (۲۰ نفر در گروه آزمایش و ۲۰ نفر در گروه کنترل) انتخاب گردیدند. گروه آزمایش طی ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای، آموزش مثبت اندیشی را دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری تحصیلی ساموئلس (نسخه هنجارشده ایرانی) و پرسشنامه عملکرد تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۹) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) در نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش مثبت اندیشی به طور معناداری تاب آوری تحصیلی (۱/۰۰۰> p، ۸۸۶/= η²) و عملکرد تحصیلی (۱/۰۰۰> p، ۸۷۹/= η²) دانش آموزان گروه آزمایش را در مقایسه با گروه کنترل افزایش داده است. نتیجه گیری: یافته ها حاکی از آن است که بسته آموزشی مثبت اندیشی چم زاده، به عنوان یک مداخله بومی مبتنی بر اصول روان شناسی مثبت گرا، می تواند ابزاری موثر در تقویت منابع روان شناختی و بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره دوم ابتدایی باشد. پیشنهاد می شود این بسته در برنامه های آموزشی مدارس به عنوان بخشی از محتوای فراملی یا برنامه های پیشگیرانه روان شناختی گنجانده شود.

کلیدواژه ها:

مثبت اندیشی ، تاب آوری تحصیلی ، عملکرد تحصیلی ، دانش آموزان دوره دوم ابتدایی