هندسه متغیر قدرت ؛ کویت و هنر بقاء در عصر شکنندگی پسا بهار عربی

تاثیر بهار عربی بر پویه های جامعه سیاسی جهان عرب، الگویی دوپارچه از دگرگونی ها پدید آورد؛ دولت های دچار دگرگونی های ساختاری (تونس، مصر، یمن، بحرین، لیبی، سوریه) و جوامع شاهد تحولات محدود (مراکش، اردن، لبنان، الجزایر، کویت، عربستان سعودی، عمان). این رویدادها نه تنها معماری قدرت منطقه ای را متحول ساخت، بلکه پیامدهای ژئوپلیتیکی دامنه داری را رقم زد و خاستگاه این تحولات که در بحران های ساختاری عربی ریشه داشت، بازتاب تعامل دیالکتیکی نارضایتی های بومی و دینامیسم های فراملی بود. پرسش محوری این پژوهش؛ دلیل عدم اثرگذاری جنبش های اعتراضی در کویت در پسابهار عربی چه بود؟ در چارچوب روش پژوهش سازه انگاری اجتماعی، باید بیان داشت که متغیرهای درونزای منازعات فرقه ای، بحران زیست حقوقی بیدون ها، ساختار هیبرید سیاسی، عوامل برونزای امواج ناآرامی های منطقه ای،سازوکارهای هم افزایی اعتراضات را پدید آوردند و اگرچه متغیرهای درونی، بستر ناهمسازی ها را فراهم نمود، اما مولفه های فراملی در شکل دهی به روندشناسی کنش های اعتراضی و جهت دهی گفتمان های انقلابی نقشی تعیین کننده ایفاء نمودند اما موفق به انقلاب در کویت تاکنون نگردیدند. این پژوهش براساس روش توصیفی- تحلیلی و بهره گیری از نظریات سازه انگاری و روش جمع آوری کتابخانه ای و اسنادی تدوین گردیده است.

کلیدواژه ها:

پسا بهار عربی ، تحولات سیاسی ، صلح و ثبات ، کویت