سلاح های نوین و واژگان مرتبط با آن در شعر انقلاب اسلامی (۱۳۹۰-۱۳۵۰)

این پژوهش به بررسی حضور و تحول واژگان مرتبط با سلاح های نوین در شعر انقلاب اسلامی در نیمه دوم قرن چهاردهم هجری شمسی می پردازد؛ واژگانی که از ابعاد صرفا نظامی، فراتر رفته و به نمادهایی از پایداری و مقاومت حق طلبانه بدل شده اند. با آغاز جنگ تحمیلی و تغییر در ساختار مفهومی شعر انقلاب، کلماتی چون «تفنگ»، «موشک»، «باروت»، «نارنجک» و «بمب» در بستر زبان واقع گرا و استعاری شعر، جای گرفتند و به بیان احساسات، آرمان ها و هویت ملی شاعران انجامیدند. این مقاله با روش توصیفی و بر مبنای پژوهش کتابخانه ای با رویکرد بنیادی صورت پذیرفته است و با احصا و تحلیل نمونه های متعددی از کاربرد ادوات گوناگون نظامی در اشعار شاعران برجسته انقلاب، نشان می دهد که زبان نظامی چگونه در خدمت زیبایی شناسی شعر فارسی قرار گرفته و به ساختارهای زبانی، معنایی و انتقادی آن جان بخشیده است. هم چنین مقاله بر نقش تحولات تکنولوژیک در غنای زبانی شعر تاکید دارد و نشان می دهد که واژگان جنگی، نه تنها ابزاری برای توصیف واقعیت بیرونی، بلکه بستری برای ابراز جهان بینی فلسفی و سیاسی شاعران بوده اند. این تحلیل، رویکردی میان رشته ای میان ادبیات، تاریخ فرهنگی و زبان شناسی ارائه می کند.

کلیدواژه ها:

سلاح ، تفنگ ، نظامی ، شعر انقلاب اسلامی