تاثیر روش های تدریس مشارکتی بر تعاملات شناختی و اجتماعی دانش آموزان در کلاس درس

تحول در نظام های آموزشی و گذار از رویکردهای معلم محور به شیوه های دانش آموزمحور، ضرورت بازنگری در روش های تدریس را بیش از پیش نمایان ساخته است. مقاله حاضر با هدف بررسی جامع تاثیر روش های تدریس مشارکتی بر تعاملات شناختی و اجتماعی دانش آموزان در کلاس درس و با رویکردی مروری و تحلیلی–توصیفی تدوین شده است. در جهان پویا و پیچیده امروز، صرف انتقال دانش کافی نیست و نظام های آموزشی موظف اند مهارت های تفکر انتقادی، حل مسئله، همکاری و ارتباطات اجتماعی را در فراگیران تقویت کنند. یافته های حاصل از بررسی متون پژوهشی نشان می دهد که روش های تدریس مشارکتی با ایجاد فضای تعاملی و کاهش رقابت های فردی مخرب، بستری مناسب برای درگیرسازی شناختی عمیق تر دانش آموزان فراهم می آورند. این روش ها با تغییر ساختار کلاس از یک محیط خشک و منفعل به یک جامعه یادگیری پویا، نه تنها انگیزه تحصیلی و پیشرفت عملکرد را بهبود می بخشند، بلکه در بعد اجتماعی نیز منجر به توسعه مهارت های ارتباطی، افزایش اعتمادبه نفس، تقویت هوش هیجانی و کاهش رفتارهای پرخاشگرانه می شوند. نتایج تحلیل ها حاکی از آن است که تعاملات همتایان در گروه های کوچک، فرصت های بی نظیری برای برون ریزی افکار، نقد سازنده و بازسازی شناختی ایجاد می کند که در روش های سنتی کمتر دیده می شود. در نهایت، این پژوهش بر لزوم تغییر نقش معلمان از انتقال دهنده صرف دانش به تسهیل گر فرایند یادگیری و اهمیت نهادینه سازی فرهنگ مشارکت در مدارس تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، تعاملات شناختی ، مهارت های اجتماعی ، درگیری تحصیلی ، روش های نوین تدریس