تقویت یادگیری دانش آموزان با نیاز های ویژه از رهگذرفناوری های نوین آموزشی

آموزش فراگیر درپرتو فناوریهای نوین به عنوان یکی از رویکردهای عدالت محور در نظام های آموزشی، بر آن است تا فرصت های رشد و مشارکت را برای تمام دانش آموزان—اعم از عادی و دارای نیازهای ویژه—تضمین کند. در این مسیر، فناوری های کمکی همچون رابط های گفتاری، نرم افزارهای تبدیل متن به گفتار، ابزارهای تعاملی لمسی و سامانه های هوشمند یادگیری شخصی سازی شده، توانسته اند زمینه تحقق این آرمان را فراهم سازند. پژوهش حاضر با رویکردی تحلیلی، به بررسی نقش و کارکرد این فناوری ها در آموزش فراگیر پرداخته و با اتکا بر نظریه های ویگوتسکی، بندورا، راجرز، دیویی، فرایر، سن، Nussbaum و Deci و Ryan، سازوکارهای شناختی، انگیزشی و اجتماعی حمایت از یادگیری دانش آموزان خاص را تبیین می کند. یافته های تحلیلی نشان می دهد که فناوری های کمکی، افزون بر جبران نقص های فیزیکی یا شناختی، موجب افزایش ادراک خودکارآمدی، احساس تعلق، و رشد عاملیت انسانی می شوند و از این رهگذر، آموزش فراگیر را از سطح شعار به نقطه تحقق عملی ارتقا می دهند. در نهایت، مقاله بر ضرورت ترکیب رویکرد انسانی–اجتماعی با فناوری های هوشمند در طراحی برنامه های آموزش فراگیر تاکید می ورزد.

کلیدواژه ها:

آموزش فراگیر ، فناوری های کمکی ، دانش آموزان خاص ، خودکارآمدی ، عدالت آموزشی ، انگیزش درونی