رابطه بین خودنظم بخشی و موفقیت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

ین مقاله با هدف بررسی رابطه بین خودنظم بخشی و موفقیت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی انجام شده است. خودنظم بخشی به عنوان یکی از مهارت های کلیدی روان شناختی، شامل توانایی مدیریت رفتار، افکار و هیجانات به منظور دستیابی به اهداف تحصیلی است. پژوهش های انجام شده نشان می دهند که دانش آموزانی که مهارت های خودتنظیمی بالاتری دارند، قادرند فعالیت های یادگیری خود را به صورت موثر سازمان دهی کنند، برنامه ریزی بهتری انجام دهند و با انگیزه و پشتکار بیشتری به تکالیف و اهداف تحصیلی خود عمل کنند. این مقاله مروری با تحلیل یافته های پژوهش های داخلی و خارجی، نقش عوامل فردی مانند خودکارآمدی، انگیزه و ویژگی های شخصیتی، و عوامل محیطی مانند حمایت والدین، نقش معلمان و ساختارهای مدرسه را در رشد خودنظم بخشی مورد بررسی قرار می دهد. همچنین پیامدهای مثبت خودنظم بخشی از جمله افزایش تمرکز، مدیریت زمان، یادگیری فعال و عملکرد تحصیلی بهتر، مورد توجه قرار گرفته است. راهکارهای آموزشی برای تقویت خودنظم بخشی شامل آموزش مهارت های خودکنترلی، استفاده از برنامه های آموزشی منظم و فعالیت های مدرسه ای هدفمند، و ارائه بازخورد مستمر است. یافته های این مقاله مروری نشان می دهند که پرورش خودنظم بخشی در دوره ابتدایی می تواند پایه ای مستحکم برای یادگیری مستقل و موفقیت تحصیلی پایدار دانش آموزان فراهم کند.

کلیدواژه ها:

خودنظم بخشی ، موفقیت تحصیلی ، مدیریت خود ، دانش آموزان ابتدایی ، عملکرد تحصیلی