نقش خودکنترلی و خودباوری بر هوش اخلاقی و هوش هیجانی دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش خودکنترلی و خودباوری در پیش بینی هوش اخلاقی و هوش هیجانی دانشجویان است. با توجه به تغییرات اجتماعی و روانی دوران دانشجویی، پرورش توانایی های درونی مانند خودباوری و مهار هیجانات اهمیت فزاینده ای یافته است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی – همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه های شهر خاش در سال تحصیلی ۱۴۰۳–۱۴۰۴ بود که از میان آن ها ۲۰۰ نفر با روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل مقیاس خودکنترلی تانگنی و همکاران (۲۰۰۴)، مقیاس خودباوری شرر و مادوکس (۱۹۸۲)، پرسشنامه هوش هیجانی گلمن (۱۹۹۵) و مقیاس هوش اخلاقی لنیک و کیل (۲۰۰۵) بود. نتایج تحلیل همبستگی و رگرسیون چندگانه نشان داد بین خودکنترلی و هوش هیجانی، همچنین بین خودباوری و هوش اخلاقی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (p<۰.۰۱). بر اساس یافته ها می توان گفت افراد با سطح بالاتر خودباوری و خودکنترلی، از ظرفیت بالاتری در مدیریت هیجان ها و رفتار اخلاقی برخوردارند.

کلیدواژه ها:

خودکنترلی ، خودباوری ، هوش اخلاقی ، هوش هیجانی ، دانشجویان شهر خاش.