بررسی اثرات محیط زیستی نمک پاشی معابر شهری

نمک پاشی معابر شهری یکی از رایج ترین روش های مدیریت یخ زدگی و افزایش ایمنی تردد در فصل زمستان به شمار می رود. با وجود کارایی کوتاه مدت این روش در کاهش لغزندگی، شواهد علمی نشان می دهد که استفاده گسترده و غیرمدیریت شده از نمک های یخ زدا، به ویژه کلرید سدیم، پیامدهای منفی قابل توجهی بر محیط زیست شهری برجای می گذارد. هدف پژوهش حاضر بررسی و تحلیل اثرات محیط زیستی نمک پاشی معابر شهری با تاکید بر مولفه های خاک، آب، پوشش گیاهی و زیست بوم های شهری است. این مطالعه با بهره گیری از روش توصیفی– تحلیلی و بر اساس تحلیل اسناد علمی، گزارش های محیط زیستی و یافته های پژوهش های داخلی و خارجی انجام شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که نفوذ یون های سدیم و کلر به خاک حاشیه معابر موجب تخریب ساختار فیزیکی خاک، کاهش نفوذپذیری، افزایش شوری و افت حاصلخیزی خاک می شود. همچنین، شست وشوی نمک ها توسط رواناب های سطحی منجر به آلودگی منابع آب سطحی و زیرزمینی، افزایش هدایت الکتریکی آب و تهدید زیستمندان آبزی می گردد. از سوی دیگر، نمک پاشی تاثیر منفی مستقیمی بر پوشش گیاهی شهری داشته و سبب خشکیدگی برگ ها، کاهش رشد گیاهان، تضعیف درختان خیابانی و کاهش تنوع زیستی می شود. افزون بر این، تجمع نمک در محیط شهری می تواند زنجیره های اکولوژیک را مختل کرده و تعادل زیست بوم های شهری را با چالش مواجه سازد. نتیجه گیری پژوهش نشان می دهد که تداوم نمک پاشی بدون ملاحظات زیست محیطی، پایداری محیط شهری را تهدید می کند. بر این اساس، استفاده از جایگزین های کم خطر، به کارگیری مدیریت هوشمند یخ زدایی و تدوین سیاست های زیست محیطی کارآمد، به عنوان راهکارهای ضروری برای کاهش اثرات منفی نمک پاشی پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

نمک پاشی معابر شهری ، آلودگی محیط زیست ، شوری خاک ، آلودگی منابع آب ، پوشش گیاهی شهری ، پایداری محیط شهری.