نقش ناایمنی دلبستگی در بروز اضطراب فراگیر کودکان

اضطراب فراگیر یکی از شایع ترین اختلالات روانی در دوران کودکی است که با نگرانی مفرط، تنش عضلانی و علائم فیزیولوژیک همراه بوده و عملکرد تحصیلی، اجتماعی و هیجانی کودک را تحت تاثیر قرار می دهد. در میان عوامل متعدد زیستی-روانشناختی-اجتماعی موثر در بروز این اختلال، کیفیت دلبستگی به عنوان یک عامل کلیدی در شکل دهی به تنظیم هیجان و احساس ایمنی درونی کودک شناخته شده است. این مقاله با رویکردی تحلیلی-ترویجی، نقش ناایمنی دلبستگی (شامل سبک های اجتنابی، دوسوگرا و آشفته) را در ایجاد و تداوم اضطراب فراگیر کودکان مورد بررسی قرار داده و با مرور نظام مند پژوهش های ۱۵ سال اخیر (۲۰۲۵-۲۰۱۰)، مکانیسم های واسطه ای همچون نقص در تنظیم هیجان، باورهای منفی درباره خود و جهان، و حساسیت به تهدید را تبیین می کند. همچنین، با اشاره به کاربردهای بالینی، بر ضرورت مداخلات زودهنگام مبتنی بر بهبود رابطه دلبستگی بین کودک و مراقب اصلی تاکید می ورزد. یافته ها حاکی از آن است که مداخلات متمرکز بر دلبستگی (مانند درمان مبتنی بر دلبستگی کودک و والد) می توانند با افزایش احساس ایمنی و الگوهای ارتباطی سالم، به کاهش معنادار علائم اضطراب منجر شوند.

کلیدواژه ها:

ناایمنی دلبستگی ، اضطراب فراگیر ، کودک