نقش یافتههای آزمایشگاهی در تشخیص، درمان و پیش آگهی برونشیولیت

زمینه:  برونشیولیت حاد شایعترین علت عفونت دستگاه تنفسی تحتانی و بیشترین عامل بستری شدن به علت بیماری تنفسی در دوران شیرخوارگی است. تشخیص این بیماری عمدتا از طریق معاینه بالینی و شرح حال بوده و روش های پاراکلینیک در تشخیص بیماری ارزش چندانی ندارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر انجام آزمایشهای پاراکلینیک و نتایج آنها در مدیریت و درمان کودکان با برونشیولیت حاد انجام شد.  روش کار: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر، پرونده بیماران ۱-۲۴ ماهه که در سال های ۱۳۹۷ و ۱۳۹۸ با تشخیص اولیه برونشیولیت در بیمارستان کودکان بهرامی بستری شده بودند، بررسی شدند. داده های دموگرافیک، بالینی، آزمایشگاهی و همچنین داده های مرتبط با مدیریت بیماری گزارش شدند و ارتباط نتایج آزمایشات با درمان، پیش آگهی و مدت بستری از طریق روش های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: پرونده ۱۹۳ بیمار (۴/۵۵% پسر، ۶/۴۴% دختر، میانگین سنی ۱۷/۵±۸۸/۳ ماه) بررسی شد. سلولهای خونی،CRP و الکترولیتهای سرم (سدیم و پتاسیم) در بیش از ۹۰% بیماران، کشت خون و کشت ادرار در ۵۰%  و آنالیز گازهای خون در ۶۵% اندازه گیری شد. در همه موارد الکترولیت ها در طیف طبیعی قرار داشتند. آنالیز ادراری در ۱/۲ % کل جمعیت مورد مطالعه مثبت بود که همگی کشت ادراری منفی داشتند و کشت خون در تمامی موارد منفی گزارش شد. یک سوم بیماران حداقل یک نوع آنتی بیوتیک و۷/۹۲% موارد ونتولین دریافت کردند. اکثریت (۳/۹۳%) بیماران با تشخیص نهایی برونشیولیت ترخیص شدند و میانگین مدت زمان بستری بیماران ۶/۲ روز بود. بین نتایج آزمایش بیماران با نیاز بیمار به بستری در PICU و مدت زمان بستری بیماران رابطه آماری معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که آزمایش ها و درمان های غیرمتناسب با گایدلاین های طب اطفال در حجم وسیعی در برونشیولیت به کار گرفته می شوند و نقش تعیین کننده ای در پیش آگهی و مدیریت بیماری ندارند.

کلیدواژه ها:

Bronchiolitis ، Laboratory ، Treatment ، Guideline ، prognosis ، برونشیولیت ، پیش آگهی ، درمان ، دستورالعمل بالینی