بررسی گذشته نگر علایم بالینی و پاراکلینیک بیماران انسولینوما طی دو دهه اخیر

انسولینوما بیماری نادری است اما شایع ترین علت هیپوگلیسمی ناشی از هیپرانسولینمی درون زاد می باشد و در بیماران دچار هیپوگلیسمی باید مد نظر قرار گیرد. این مطالعه به منظور بررسی خصوصیات بالینی و آزمایشگاهی انسولینوما طراحی گردید.در این مطالعه گذشته نگر، پرونده های بیماران انسولینومای بستری شده در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران طی دو دهه اخیر که بیماری آنها از نظر بیوشیمیایی و هیستولوژیک تایید شده بود، مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. ۴۷% بیماران زن و ۵۳% مرد و متوسط سن آنها ۱۵.۳±۳۹ سال بود. میانگین مدت زمان شروع علایم تا تشخیص نهایی ۳۹.۹ ماه بود. حدود ۸۴% بیماران با تشخیص های دیگر مانند اختلالات نورولوژیک بستری شده بودند. علایم نورآدرنرژیک هیپوگلیسمی در ۸۸.۲% و علایم نوروگلیکوپنیک در ۹۵.۶% بیماران وجود داشت. محل تومور با استفاده از سونوگرافی شکمی،CT اسکن پانکراس و آنژیوگرافی تعیین شده بود. میانگین قطر تومور در بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، ۲.۹ سانتی متر بود. ۷۶.۳% تومورها منفرد و ۹۴.۲% آنها خوش خیم بودند. میزان بهبودی پس از عمل جراحی ۸۷.۳ بود و تنها ۵ مورد مرگ حین عمل یا هفته اول پس از عمل وجود داشت و در ۴ بیمار عوارض عمده ای مشاهده شد. در مواردی تاخیر در درمان انسولینوما به علت تشخیص دیر هنگام، منجر به عوارض عمده و حتی مرگ می شود. در مطالعه ما در مقایسه با سایر مطالعات سن بروز بیماری پایین تر، تظاهر بیماری با تشنج، اغما و فراموشی بیشتر و اندازه تومور بزرگتر بوده است. به نظر می رسد حساسیت و ویژگی روش های تعیین موضوع تومور در ایران پایین باشد که با توجه به پیشرفت های اخیر استفاده از تکنولوژی دقیق تر ضروری است.

کلیدواژه ها:

انسولینوما ، هیپوگلیسمی ، تومورهای پانکراس ، تومور سلول بتا ، هیپرانسولینمی