بررسی میزان اثربخشی مدل ترکیبی آموزش برمبنای تظاهرات بالینی بردانش و مقایسه کارآیی آن نسبت به مدل متداول آموزشی بر نگرش دانشجویان پزشکی (مطالعه مقدماتی)

برخی صاحب نظران معتقدند اثر بخشی ترکیب آموزش بر مبنای مسئله (PBL) و آموزش به مبنای سخنرانی از هر یک از دو روش فوق به تنهایی بیشتر است. در این مطالعه کارآیی مدل ترکیبی و سنتی بر نگرش دانشجویان نسبت به آموزش مقایسه و اثر بخشی مدل ترکیبی بر دانش بالینی دانشجویان بررسی شد. مطالعه اول (۱۳۷۶) با ۱۲ دانشجوی انتخاب شده به روش تصادفی به شکل نیمه تجربی و با ارزشیابی به کمک رایانه صورت گرفت. مطالعه دوم (۱۳۸۰) به صورت تجربی در بخش غدد دو بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. دانشجویان به روش تصادفی ساده نمونه گیری و به مدت دو هفته همزمان در دو گروه شاهد و مداخله آموزش دیدند. آموزش به روش متداول (۸ دانشجو) توسط اساتید و دستیاران و در گروه تجربه (۱۰ دانشجو) آموزش تئوریک توسط مربیان تربیت شده (۲ پزشک عمومی) در کنار آموزش درمانگاهی و راندها توسط اساتید صورت گرفت. نگرش دانشجویان در ابتدا و انتهای دوره با پرسشنامه سنجش نگرش، ارزیابی شد. در مطالعه اول آزمون رایانه ای پایان دوره تفاوت معنی داری در میزان دانش نسبت به آزمون ابتدای دوره نشان داد (میانگین نمره گروه قبل و بعد از مداخله به ترتیب ۵۴.۱ و ۸۱.۸ بود (P<۰.۰۰۱). در مطالعه دوم میانگین نمره نگرش گروه شاهد، قبل و پس از مداخله به ترتیب ۲.۲۹و۲.۲۳ و در گروه تجربه به ترتیب ۲.۴۱و۳.۶۶ بود. افزایش در گروه تجربه معنی دار بود (P=۰.۰۰۵) در حالی که در گروه شاهد چنین نبود. در مقایسه دو گروه از لحاظ ارتقای نگرش دانشجویان در مدل ترکیبی ۴ برابر (فاصله اطمینان ۹۵% بین ۱.۶۹ تا ۲۱.۲۶) موثرتر از مدل سنتی عمل کرده بود.نتایج نشان داد استفاده از پزشکان عمومی دوره دیده برای مربیگری به روش ترکیبی در کنار اساتید، منجر به افزایش رضایتمندی و احتمالا دانش بالینی دانشجویان می شود.