بررسی همه گیری شناختی اختلال بینایی در ایران

این نوشتار حاصل مطالعه اختلال بینایی بر اساس اظهار فرد یا والدین او در نمونه ای به حجم ۵۹۶۷۸ نفر(۱۰۰۰/۱ جمعیت کشور) و اندازه گیری حدت و میدان بینایی در ۳/۱ جمعیت ۵ سال به بالای جامعه نمونه می باشد، که در سال ۱۳۷۲ به اجرا درآمد.اطلاعات مورد استفاده مربوط به طرح جامع " سطح نیازهای جامعه به خدمات بهزیستی" است که در سطح کل کشور توسط دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی با همکاری اداره کل بهزیستی استانها به روش نمونه گیری خوشه ای (خوشه های ۱۵ خانواری) جمع آوری شده است.بر اساس نتایج بدست آمده ۳۲.۳ درصد جمعیت کشور حداقل در یک چشم و ۲۳.۱ درصد آنان بطور همزمان در دو چشم دارای حدت بینایی ۳۰/۲۰ یا کمتر از آن می باشند. برآورد شیوع نسبی اختلال بینایی (حدت بینایی ۳۰/۲۰ یا کمتر در هر دو چشم) در استانهای مختلف بر مبنای استان تهران حاکی است که از نظر آماری (P<۰.۰۵) این شیوع در هفت استان بیشتر و در ده استان کمتر از تهران می باشد. شیوع اختلال بر اساس میدان بینایی در سطح کشور (توام دو چشم) ۶.۳ درصد است. برآورد شیوع نسبی این اختلال بر مبنای استان تهران نشان می دهد که این شیوع در ۹ استان بطور معنی دار (P<۰.۰۵) بیشتر و در یک استان کمتر از شیوع آن در استان تهران است. شیوع نابینایی بر اساس میدان بینایی (حداقل در یک چشم) ۹.۱ درصد است.تفاوت در اختلالات بینایی می تواند ناشی از الگوهای متفاوت همه گیری شناختی، میزان و کیفیت خدمات بهداشتی ارایه شده در استانها باشد. با افزایش سن، اختلال بینایی هم بر اساس حدت و هم بر اساس میدان بینایی افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

اختلال بینایی ، حدت بینایی ، میدان بینایی ، ایران