مقایسه ی روش های سنتی و مدرن در آموزش علوم تجربی در دوره ابتدایی

تحولات سریع علمی و فناورانه در دهه های اخیر سبب شده است که نظام های آموزشی جهان به سمت بهره گیری از رویکردهای نوین در تدریس حرکت کنند. در این میان، آموزش علوم تجربی در دوره ابتدایی به عنوان زیربنای شکل گیری نگرش علمی و مهارت های تفکر انتقادی، جایگاه ویژه ای دارد. در روش های سنتی، آموزش معمولا به صورت انتقال یک طرفه ی دانش از معلم به شاگرد انجام می شود؛ در حالی که روش های مدرن، بر مشارکت فعال یادگیرنده، استفاده از فناوری های آموزشی، و تجربه گرایی تاکید دارند (کریمی، ۱۴۰۱). هدف این پژوهش، مقایسه ی نظام مند دو رویکرد سنتی و مدرن در آموزش علوم تجربی و بررسی تاثیر آن ها بر کیفیت یادگیری، انگیزه ی تحصیلی و رشد مهارت های علمی دانش آموزان است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و با مرور منابع معتبر انجام شده است. نتایج نشان می دهد که روش های مدرن با فراهم کردن فرصت های یادگیری فعال، سبب افزایش علاقه ی دانش آموزان به علوم و بهبود عملکرد تحصیلی می شوند، در حالی که روش های سنتی گرچه ساختار مشخص و نظم کلاس را تقویت می کنند، اما در پرورش خلاقیت و تفکر علمی محدودیت دارند (موسوی، ۱۴۰۰). بر اساس یافته ها، ترکیب سنجیده ی دو رویکرد و حرکت به سمت الگوهای نوین با حفظ برخی مزایای روش های سنتی می تواند اثربخشی آموزش علوم تجربی را در دوره ابتدایی افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

آموزش علوم تجربی ، روش های سنتی ، روش های مدرن ، یادگیری فعال ، دوره ابتدایی