بررسی تاثیر خودتنظیمی یادگیری و انگیزش تحصیلی بر رشد شناختی دانش آموزان دوره ابتدایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر خودتنظیمی یادگیری و انگیزش تحصیلی بر رشد شناختی دانش آموزان دوره ابتدایی انجام شد. این پژوهش از نوع همبستگی با رویکرد مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) و با جامعه آماری دانش آموزان پایه های چهارم تا ششم ابتدایی شهر سقز در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۵ طراحی گردید. نمونه ای متشکل از ۳۲۰ دانش آموز (۱۶۵ دختر و ۱۵۵ پسر) به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه خودتنظیمی یادگیری پینتریچ و ده زروت (۱۹۹۳)، مقیاس انگیزش تحصیلی هرلندز و همکاران (۲۰۰۴) و آزمون رشد شناختی (با روایی و پایایی مورد تایید در پژوهش های پیشین) بود. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که خودتنظیمی یادگیری( β = ۰.۴۸) ، (p < ۰.۰۰۱ و انگیزش تحصیلی β = ۰.۳۹، p < ۰.۰۰۱ ) هر دو تاثیر مثبت و معناداری بر رشد شناختی دانش آموزان دارند. همچنین، خودتنظیمی یادگیری توانایی پیش بینی قابل توجهی از رشد شناختی دارد و انگیزش تحصیلی نیز سهم قابل ملاحظه ای در این رابطه ایفا می کند. این یافته ها حاکی از آن است که برنامه های آموزشی موثر در دوره ابتدایی باید بر تقویت مهارت های فراشناختی و افزایش سطح انگیزه درونی دانش آموزان تمرکز کنند تا زمینه های رشد شناختی آن ها فراهم شود.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی یادگیری ، انگیزش تحصیلی ، رشد شناختی ، دانش آموزان ابتدایی ، روانشناسی تربیتی