مدل های نوین ارزشیابی یادگیری برای دانش آموزان دیرآموز در کلاس های ابتدایی

هدف اصلی این پژوهش مروری گسترده، واکاوی عمیق و چندبعدی مدل های نوین ارزشیابی تحصیلی با تمرکز ویژه بر دانش آموزان دیرآموز در بستر مدارس ابتدایی است. نظام های آموزشی سنتی با تکیه بر آزمون های استاندارد، نمره دهی کمی و رویکردهای غربالگری، اغلب قادر به بازنمایی توانایی های واقعی و پنهان دانش آموزان دیرآموز نیستند و آنان را ناخواسته در چرخه ای معیوب از شکست، اضطراب و ناکامی محبوس می کنند. این دانش آموزان که دارای هوش مرزی (بهره هوشی هفتاد تا هشتاد و چهار) هستند، در پردازش اطلاعات، حافظه فعال و سرعت یادگیری تفاوت های معناداری با همسالان خود دارند که نیازمند رویکردهای سنجش کاملا متفاوتی است. روش پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی و از نوع مرور نظام مند منابع است که با بهره گیری از اسناد بالادستی، مقاله ها و پژوهش های معتبر داخلی و خارجی انجام شده است. یافته های این بررسی تفصیلی نشان می دهد که گذر از پارادایم "سنجش از یادگیری" به پارادایم های "سنجش برای یادگیری" و "سنجش به عنوان یادگیری" و به کارگیری مدل هایی مانند ارزشیابی پویا، پوشه کار فرآیندی، ارزشیابی مبتنی بر عملکرد و خودارزیابی، می تواند نقش بسزایی در ارتقای انگیزه، بهبود عملکرد تحصیلی و سلامت روان این گروه داشته باشد. با این حال، اجرای موفق این مدل ها با چالش های ساختاری و فرهنگی متعددی از جمله مقاومت معلمان در برابر تغییر، تراکم بالای کلاس ها، کمبود زمان در برنامه های درسی متراکم و فقدان ابزارهای استاندارد کیفی روبروست. نتایج حاکی از آن است که تلفیق ارزشیابی توصیفی با بازخوردهای اصلاحی دقیق، استفاده از فناوری های نوین آموزشی و بازی وارسازی در سنجش، می تواند مسیر یادگیری را برای دیرآموزان هموار سازد. در نهایت، موفقیت این مدل ها نیازمند بازنگری بنیادین در سیاست های کلان ارزشیابی، توانمندسازی حرفه ای مستمر معلمان و آگاه سازی خانواده ها است.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی نوین ، دانش آموزان دیرآموز ، سنجش پویا ، ارزشیابی توصیفی ، عدالت آموزشی