تبیین مدیریت یکپارچه و یکپارچگی مدیریت در بازآفرینی پایدار شهری با تاکید بر اقتصاد (نمونه موردی ایران)

پژوهش در دهه های اخیر شهرهای ایران با چالش های فزاینده ای همچون گسترش سکونتگاه های غیررسمی، فرسودگی بافت های شهری، ناکارآمدی نظام برنامه ریزی و پراکندگی نهادهای تصمیم گیر مواجه بوده اند که این امر منجر به کاهش کیفیت زندگی شهری و ناکارآمدی در ساختار اقتصادی شهرها شده است. بازآفرینی پایدار شهری، به مثابه رویکردی نوین بر احیای همه جانبه، کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی شهر استوار است و در این میان، مدیریت یکپارچه شهری و هم افزایی نهادی نقش کلیدی در تحقق اثربخش آن ایفا می کنند. ضرورت انجام این پژوهش از آنجا ناشی می شود که علی رغم اقدامات متعدد برای نوسازی و بهسازی شهری در ایران، نبود انسجام میان نهادها، سیاست های جزیره ای و رویکردهای مقطعی موجب تضعیف اثربخشی این برنامه ها شده است. از سوی دیگر، در شرایط فعلی اقتصاد شهری، نیاز مبرمی به تحول ساختاری و ارتقای بهره وری منابع و ظرفیت های شهری احساس می شود. هدف اصلی این پژوهش ارائه یک چارچوب نظری و مدل مفهومی برای بازآفرینی پایدار شهری با تمرکز بر مدیریت یکپارچه و هماهنگی نهادی به منظور تحول در اقتصاد شهری ایران است. به طور خاص این مطالعه به دنبال تبیین نحوه پیوند موثر میان نهادهای رسمی و غیررسمی، سیاست های شهری و برنامه ریزی اقتصادی برای دستیابی به توسعه پایدار شهری است. یافته های پژوهش مبتنی بر تحلیل نظری و واکاوی مطالعات تجربی داخلی و بین المللی، نشان می دهد که یکپارچگی مدیریتی می تواند به عنوان حلقه اتصال میان عناصر پراکنده سیاست گذاری زمینه ساز بهره برداری بهینه از ظرفیت های اقتصادی و اجتماعی شهر شود. در نهایت، نظریه پیشنهادی تحقیق بر این اصل استوار است که تحول اقتصاد شهری در گرو تلفیق نظام مند بین رویکرد بازآفرینی پایدار و مدیریت یکپارچه شهری، است که بر اساس آن، مدل مفهومی پیشنهادی و ارائه نظریه بازآفرینی شهری به مثابه عرصه ای سیال از چانه زنی های نهادی و اجتماعی خوانشی پسا ساختارگرایانه صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی پایدار شهری ، مدیریت یکپارچه شهری ، یکپارچگی نهادی ، تحول اقتصاد شهری ، توسعه پایدار ، سیاست گذاری شهری ، کشور ایران