نقش بازی درپرورش مهارت های همکاری،تعامل ورشد عاطفی-اجتماعی دانش آموزاندوره دوم ابتدایی

بازی یکی از بنیادی ترین تجربه های دوران کودکی است که به صورت طبیعی، خودجوش و بدون اجبار در زندگی کودک جریان دارد. این فعالیت لذت بخش و انعطاف پذیر، ترکیبی از حرکت های جسمانی، تخیل، استفاده از اشیاء و تعاملات بین فردی را دربرمی گیرد و کودک را درگیر فرایندی می کند که ارزش آن بیشتر در انجام دادن است تا رسیدن به نتیجه ای مشخص. بازی عرصه ای است که کودک در آن احساس شادمانی، انرژی، ارتباط با دیگران و تجربه های تازه را تجربه می کند. با وجود اهمیت گسترده بازی، ارائه یک تعریف جامع که مورد توافق تمامی اندیشمندان و روان شناسان باشد ممکن نشده است؛ زیرا هر نظریه پرداز بر اساس دیدگاه، تجربه و مبانی نظری خود، جنبه ای از بازی را برجسته کرده و تعریفی متفاوت ارائه داده است. با این حال میان تعاریف مختلف، شباهت هایی چون خودانگیختگی، لذت بخشی، نقش اجتماعی و اهمیت در رشد ذهنی و هیجانی دیده می شود.

کلیدواژه ها:

بازی ، رشد کودک ، مهارت های اجتماعی ، فعالیت بدنی ، رشد ذهنی