پرورش "تاب آوری" در کودکان دبستانی: تحلیل نقش واسطه ای شکست های کوچک تحصیلی و هیجانی در ساختاردهی موفقیت های آتی با تاکید بر مدل های روان شناختی بومی

هدف از پژوهش حاضر، تحلیل و تبیین عمیق نقش پرورش تاب آوری روان شناختی در دوره حساس دبستان (۶ تا ۱۲ سالگی) است. این مقاله به طور خاص بر این فرضیه تمرکز دارد که شکست های کوچک و مدیریت شده (مانند نمره کم، باخت در بازی، یا ناکامی های اجتماعی)، نه تنها مخرب نیستند، بلکه به عنوان عوامل واسطه ای کلیدی در تقویت سازوکار های تاب آوری عمل کرده و نهایتا منجر به موفقیت های بزرگ تر در طول زندگی فرد می شوند. در این راستا، مفهوم تاب آوری که در فیزیک به خاصیت ارتجاعی و در روان شناسی به توانایی سازگاری مثبت در مواجهه با adversity (سختی ها) تعریف می شود، مورد بررسی قرار می گیرد. روش پژوهش در این مقاله توصیفی-تحلیلی با رویکرد سندکاوی و استفاده از مدل های نظری و یافته های پژوهش های معتبر ژورنال های داخلی فارسی زبان است. یافته های موجود نشان می دهند که عوامل محافظت کننده محیطی (مانند حمایت والدین و معلم) و فردی (مانند خودکارآمدی و مهارت های حل مسئله) نقش حیاتی در تبدیل ناکامی به فرصت دارند. در بخش های روش شناسی، بر ضرورت استفاده از برنامه های مداخله ای بومی سازی شده (مانند فلسفه برای کودکان و آموزش مهارت های زندگی) برای افزایش تاب آوری در دانش آموزان ابتدایی تاکید شده است. نتیجه گیری اصلی این است که نهاد های آموزشی و خانواده ها باید از رویکرد حذف شکست ها به سمت رویکرد مدیریت شکست ها حرکت کنند تا کودک در یک محیط امن، توانایی بازگشت به تعادل پس از هر چالش را بیاموزد، که این خود پیش نیاز اساسی سلامت روان و موفقیت تحصیلی و اجتماعی در بزرگسالی است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری روان شناختی ، کودکان دبستانی ، شکست های کوچک (ناکامی) ، سازگاری مثبت ، ذهنیت رشد (Growth Mindset) ، خودکارآمدی ، عوامل محافظت کننده